Met dank aan Opa Braam voor het insturen van de tekst
Op een heldere wintermorgen, Jaapje lag nog in zijn bed, Kwam broer Hans naar binnen stormen, Springend glunderend van pret. ‘Jaap zeg Jaapje kom toch buiten, Joh het sneeuwt nu toch zo fijn, Hoe kan jij zo’n luilak zijn!’ ‘Sneeuwt het roept Jaapje gapend, Maar dan is het buiten koud.’ Hans stuift weg en roept: ‘Die slaperd, Jongens Jaapje wordt al oud.’ ’t Is acht uur, Moe roept: ‘Ontbijten!’ Hans stuift binnen warm en blij, Jaap staat bibberend bij de kachel, Koukleum slap als rijstebrij.
