Oud Peken zegt: “Daar was een keer Een toverslot vol pracht en praal, Waarin een klein prinsesje liep. Zij heette juffrouw Zonnestraal. Een woudheks vloekte haar in slaap Een lome slaap van honderd jaar. Totdat een schone prins verscheen En kijk, zijn zoenen wekten haar!”
En toen? En toen? En toen daar kwam een varken met een lange snuit, En toen? En toen? En toen: ’t vertelseke is uit!
Oud Peken zegt: “Hoort wat weleer Met Assepoester is geschied Die altijd even lustig zong Ofschoon men haar met voeten stiet. Een fee bezorgde haar een koets Zo reed zij naar het koningshof Daar mocht ze trouwen met de prins Hoe dankte zij haar kleine slof!”.
En toen?
Oud Peken zegt: “Daar was ’n keer Een guitig ventje in zijn tijd Niet groter weet je, dan mijn duim, En ’t heeft de wrede reus misleidt. ’t Trok de man zijn laarzen uit En beende naar zijn hutje toe. Hij vond zijn wegen overal, Tot in de darmen van een koe”.
