’t Zonnetje keek door de kiertjes,
Door de kiertjes van het gordijn
En het dacht: ‘Wel, zou klein Jansje,
Zou klein Jansje al wakker zijn?’
Maar klein Jansje, al was ’t al licht,
Lag nog met haar oogjes dicht.
’t Zonnetje dacht: ‘Nee, dat mág niet!
Jansje moest nu wakker zijn!’
En het stuurde een helder straaltje,
Door een kiertje van het gordijn.
’t Zonnestraaltje gleed daar heus,
Over kleine Jansjes neus.
’t Zonnetje moest hart’lijk lachen.
Weet je, wat het kindje deed?
’t Ging aan ’t niezen, toen het straaltje
Over ’t kleine neusje gleed.
’t Zonnetje tuurde,
’t Zonnetje gluurde.
En daar sprong de kleine guit,
Eén, twee, drie haar bedje uit!
