Dronken Piet en Brutale Ka

(duet)

SPREKEN:

Ka:
Wel, wel, wat moet ’n vrouw toch doen om rust en vrede met haar man te houden, zoo’n leven als ik heb is niet te verdragen. ’t Huwelijk brengt aan velen geluk, maar ook aan velen verdriet; Ik zeg geluk omdat vele meisjes voor hun huwelijk niet weten wat de mannen zijn. Ondervinding heeft mij echter geleerd om de man die de drank voor zijn geliefkoosde medicijn houdt met hardheid te behandelen. Mondje toe Ka, daar komt hij. (snuiven)

Piet:
Dag Ka, ben je weer aan ’t snuiven.

Ka:
Ben jij weer dronken, ’t is schande, ’n man op jou leeftijd.

Piet:
Houdt je mond, ik zal de drank laten, ’t liefst wat
ik drink (zingende): de wijn, de wijn, de wijn.

Ka:
Ja, zing maar, eenmaal zal het te laat zijn.

Piet:
Voor jou is ’t snuiven al veel te laat.

ZANG:

Ka:
’t gebrek wat mij mankeert, staat niet hoog aangeschreven
Te snuiven tot verzet is toch geen schandaal,
Maar daag’lijks in de kroeg jou centen uit te geven,
Is dunkt mij beste man, van jou wat erger kwaal.
Dus daarom mijn dronken Piet, erger mij dus niet,
En wil die groote lust tot drinken gaan bedwingen,
Gaat steeds met werken voort,
Dan doe je zoals ’t behoort,
Maar niet van ’s morgens vroeg
Tot ’s avonds laat in de kroeg.

Piet:
Wel Ka, wat maal je nou, zou ik mijn propje laten ?
Je weet, ’t is mijn smaak, mijn leven en mijn lust,
Ik heb redenen om met recht jou zwarte neus te haten,
Die steeds besmet met snuif, mij walgt als gij mij kust.
Neen, ik blijf mijn prop, ik wil met mijn dronken kop,
Voor jou verkeerd gesnap voor ditmaal toch niet buigen,
‘k Ga steeds met drinken voort,
’t Meest wat mij bekoort,
Mijn laatste cent altijd
Blijft aan Schiedam gewijd.

Ka:
Maar Piet, hoe kan het zijn, jou plicht zoo te vergeten.
Blijft ’t nog maar bij den drank, ik sprak maar ’n enkel woord,
Helaas jou geld en goed, je dacht ik zou ’t niet weten,
Verpandt gij voor de flesch, ’t is waarlijk ongehoord.
Gij maakt mij de kop op hol, eens raakt de maat toch vol,
En zal in dolle drift, jou in de oogen halen.
Ach Piet, ik ben zoo verwoed,
Jou handeling is niet goed,
En alles wel beschouwd,
Is ’t beter nooit getrouwd.

Piet:
Wel mijn brutale Ka, wat sta je weer te keffen,
Je weet ik vrees je niet, veel minder jou geschreeuw.
Met zachtheid beste vrouw, dat moest jij reeds beseffen,
Win je veel meer in ’t veld dan met onstuimigheid.
Dus vrouwtje geloof nou niet, dat jij jou dronken Piet,
Door jou verkeerd gesnap zal tot verbetering brengen.
Hoe hooger jou toontje klinkt,
Hoe meer dat jou vent drinkt,
Mijn laatste cent altijd
Blijft aan Schiedam gewijd.

Ka:
Welaan dan lieve man, wil naar uw vrouwtje luisteren,
Verfoei dat geestrijk vocht, die bron van alle kwaad,
Mij dunkt, ik hoor in u een inspraak zachtkens fluisteren,
Waarin gij ’t vast besluit, als gij ’t misbruiken laat,
Ik ook mijn lieve zal toonen dat ik iets kan,
Ziedaar de snuif en de doos voor altijd aan een zij.
En luister nu naar de les,
Verwerp ook drank en flesch,
En leef steeds hoe ’t ook ga,
Gelukkig met uw Ka.

Piet:
Genoodigd lieve vrouw door uw zachtzinnig spreken,
Geef ‘k aan uw raad gehoor en wil ter dezer stond,
Nog eenmaal als ik mag een kleine gunst u smeeken,
En sluit dan met uw Piet, voor altijd een verbond.
Ik zal dan nog voor ’t laatst eens eventjes in haast
De kleine lieveling, hier in uw bijzijn leegen.
En verder verklaar ik nu,
Dat ik uit achting voor u,
Mij van den drank ontruk,
Voor uw en mijn geluk.

Samen:
Zoo kan men rust en vree in ’t huwelijk stichten,
Als wijsheid en geduld, steeds wordt geaccepteerd,
Men kan met woest geweld toch nooit iets goeds verrichten.
’t Is daarom dat die les door ons hier wordt geleerd,
(Hij) Ik werp mijn flesch op zij, (Zij) en gooi mijn doos er bij,
(Samen) Nu wij met overleg elkander weer beminnen.
Wat ons gebrek ook zij,
Beiden voelen wij,
Dat rust en zachten aard,
In ’t huwelijk vrede baart.