Brief van vader uit het oude mannenhuis

Ik schrijf u jongen nog een briefje,
Ik weet niet of je er wat om geeft,
Let niet op het slechte schrijven,
Ik ben oud, mijn hand die beeft.
Ik hoop maar dat ge het zult lezen,
Leg het niet terzijde neer,
Ik gevoel mij zwak de laatste dagen,
Wellicht schrijf ik nimmer meer.

Ik zit hier uren stil te wenen,
In het ouwe mannenhuis,
Ik denk dan vaak nog aan ’t verleden,
Toen ik nog was, in eigen huis.
Waar jij het levenslicht aanschouwde,
Waar ik woonde met mijn vrouw,
Ik dacht toen niet dat jij, mijn jongen,
Mij ooit daaruit verdrijven zou.
Toen je met dat meiske trouwde,
Stond ik jou mijn huiske af,
Ik kon toen niet meer werken,
Ik leefde van wat jij mij gaf

Ik kreeg een hele mooie kamer,
Doch daar moest ik gauw vandaan,
En als arme oude stakker,
Naar een zolderkamer gaan.
Ik mocht niet eens aan tafel komen,
Wat ik zeer storend vond,
En moest op den zolder eten,
Was ik dan gelijk een hond?
’t Is gelukkig dat je moeder,
Voor die tijd is dood gegaan,
Ik zou niet gaarne willen hebben,
Dat het haar was aangedaan.

Ach ge kunt maar niet begrijpen,
Hoe ongelukkig ik ook ben,
’t is hier zo stil en zo eenzaam,
Er is niemand die ik ken.
Had me honger laten lijden,
Op den zolder bij jou thuis,
Liever nog dan weg te kwijnen,
In het oude mannenhuis.
Ik word zwak, de kracht begeeft me,
Jongen lief, ontvang mijn groet.

Ach ge zult mij nu wel niet bezoeken,
Maar afijn, het is zo goed.
Ik voel geen haat, ik schenk vergeving,
En ik bid den goede God,
Dat hij jou in later jaren,
Spaart voor zo’n ellendig lot.
Nu mijn jongen, nog een groetje,
Kus je kind van mij goenacht,
En laat de kleine voor mij bidden,
Dat ik maar gauw sterven mag.

Dan eerst ben ik uit mijn lijden,
Naar den dood verlang ik gauw,
Boven wacht jouw goede moeder,
Boven wacht mijn lieve vrouw.