Bezuuk an ’t simmenaor (versie 1) ’t

We gonge lest naor ’t simmenaor ons bruur Arjaan bezuuke
De errem jong zaat schier ’n jaor te blokken in z’n buuke.
We kochten ant stasjon un kaortje of tien
En den agent die stond verbaost te zien.
Hij zee :”Maar joh, wa krijgen we nou
Wie got er allemaol mee mee jou”.
Ik ze :”Ikke , onze vadder en ons moeder, men bruur en me zeuster,
Ome Peer en tante Mie. Die gon allemaol mee.
Marieke, Pieke en de kleenen Andree.

We kwamen aon op ’t simmenaor en wiere der werkeluk beleefd ontvange
Franke, de knecht, diee goeie mens, die vroeg naor ons verlange
Hij zee meneer, hij zee mevrouw, wi wilde gullie da’k zoepe zou.
Ik zeg um goed en kort te gaon, roept mar gauw mennen bruur Arjaan
Want hier zen we allemaol:”
Ikke, onze vadder en ons moeder enz.”.

We han ’n uur of drie gewocht, toen kwaam Franke de knecht wir binne
Hij zee ik heb overal gezocht mar ik kan ‘m nerges vinge
Wellicht is ullieen bruur Arjaan, mee op de wandeling gegaon
Mar ze nau flink en hauw oe taai, ze zen pas an den blauwe kaai
En toen gonge we mar wir
Ikke, onze vadder en ons moeder, enz.

Mar toen Arjaantje bij on wos, nao veul tobbe en veul zuuke
Toen brocht ie ons in ielke klas, en bij zen studiebuuke
Hij zee: “Mensa”, hij zee “Mensae” en hij spelde vergimme in ’t grieks den A.B.C.
Hij zee :”Verstodde gellie da”, en wij knikte allemaol van Ja.
Ikke, onze vadder en ons moeder, enz.

Mar toen ’t zeuven urre sloeg, ’t uur van bitter scheeie
En ik Arjaans handje vroeg, toen kreek meeleie
Ik zeg Arjaan jonge, we gaon er vandeur, mum hallef acht vertrekt ’t speur
Toen brak zen hart in bitter weeee, en wij we schreuwde allemaol meeee.
Ikke, onze vadder en ons moeder, enz.

Ik zeg Arjaan jong, ’t is toch veur oewen eigen heil da ge hier moet studeere
De weg der wetenschap is steil, mar bove wocht Den Heere
En al plast vandaag de regen neer, wellicht schijnt merige de zon al weer
Haw doe flink. skreuw na unie we komme trug over ’n week of drie.
Ikke ,onze vadder en ons moeder, enz.

—————————–
Er is me verteld da ’t geschrivve is dur eenen ouwe st. Miechelsgestelse pastoor
Mar zeker wete doe ik da ok knie. Johan Raaymakers.
——————————-