Boeman!

Ja, ja, waar is hij gebleven die goeie ouwe tijd?
Rooie kool met krenten, kost maar zeven centen!
Zeven centen is te duur, geef dan maar een kooltje vuur.
Ja, hoe kom je er op en waar haal je zoiets?
Bij het water en vuur vrouwtje natuurlijk!
Weet jij waar je die vindt, waar die woont dan?
Nee, natuurlijk niet want die is niet meer,
Die is al zo’n honderd jaar geleden gestorven!
Maar in die tijd wist iedereen haar wel te vinden.
Water en vuur zijn onontbeerlijk voor het leven.
Anneke, de dochter van Tanneke Toverheks weet er van.
Die werd er dan zo nu en dan met tegenzin op uit gestuurd,
Om even een paar kan water en een kooltje vuur te halen.
En onder weg kwam je dan langs wat struikgewas en van die dikke bomen.
Zo’n kind liep daar dan in al haar onschuld wat te fluiten of zo.
En dan opeens BOE! Daar sprong hij dan vanachter die dikke boom te voorschijn,
Je schrok je gewoon wezenloos als kind zijnde!
Een doorgezakte waterig uit zijn ogen kijkende figuur.
Haveloos, ongeschoren, pokdalig en met een snotneus.
En er waren toch al zoveel engerds, zwarte piet, zwart als roet,
Met nota bene een ketting aan zijn voet zo wild was de hufter!
Stiekem naar binnen glurend, geeft wel een heel onvrij gevoel.
Het was dat hij van de Sint kwam maar een boeman was het wel.
Wat mogen wij ons toch gelukkig prijzen met deze vredige tijden.
Tijden waar de angst voor de boemannen overbodig is geworden!
Wat zeg je? Zijn ze er nog! Roepen alleen geen boe meer!
Oh ze gaan gelijk tot handelen over dus niet alleen de schrik?
Sjonge, daar hoor ik van op dat je blij mag zijn als je het overleeft!
Zo en ook overwegend alleen kleine kinderen en oude vrouwtjes.
Ja, en als ze met een hele groep zijn pakken ze gewoon alles!
Waar is nu toch die goeie ouwe tijd van boemannen,
Van water en vuurvrouwtjes toch gebleven?
Ja jongen, de ketting moet weer aan de voet!