Opel Rekord

Soms zijn hele gewone auto’s toch bijzonder. Althans, voor mij is dat de Opel Record uit 1960. Hij staat duidelijk in mijn geheugen gegrift. Ik was een jaar of 11 en woonde op de Carel Reinierszkade in Den Haag. Deze kade grensde en nog steeds aan Huis ten Bosch en in het eerste gedeelte woonde Herman Krebbers de violist en Coen Flink de acteur. In het derde gedeelte bij de molen bleek ook Bridget Maasland te wonen. Wij woonden in het middengedeelte tussen het Eerensplein en de De Sillestraat. En waarom vertel ik dit? Omdat in dat gedeelte er drie Opels Rekord model 1960 voor de deur stonden.

Wat kan ik mij daar allemaal van herinneren? Aan de buitenkant was dit model niet erg bijzonder. Een keurige sedan. Maar het interieur zat vol met opvallende bijzonderheidjes. Allereerst de tochtraampjes die bediend werden door een ronddraaiende platte knop in de deur, in plaats van de toen veelal toegepaste, maar ook zo inbraakgevoelige hendeltjes op het raampje zelf. Het stuur was fraai gevormd in de kleur wit, met een mooie aparte chromen claxonring. Het versnellingshendel rechts onder het stuur, ook in het wit, was elegant gevormd. Naar je toe halen en omhoog was de achteruit. Omlaag was de één en dan bleven in de H-vorm de 2 en de 3 over. Niet te vergelijken met de 6-bak van tegenwoordig, maar ja, je wist niet beter. De snelheidsmeter was ook een bijzonder verhaal, want het was geen klok, maar een langwerpig horizontaal lint, dat, net als een thermometer, opliep tot 50 kilometer in het groen. Daarboven tot 100 kilometer geloof ik in het oranje en daarboven werd het lint rood. Té leuk toch? En dan de universele sleutel die vanaf de fabriek in een crèmekleurig kuststof hoesje zat. De bovenkant van de sleutel was puntig afgewerkt, zodat je hem makkelijk uit het hoesje kon draaien. Ja, daar was over nagedacht.

Iets anders wat mij altijd is bijgebleven is het feit dat Opel af fabriek een sticker op de achterruit plakte met daarop het bouwjaar van de betreffende Rekord. Wat daar de lol van was is mij altijd ontgaan, maar wel apart. Tja. Opel had in die tijd niet het imago van een sportief rijdende auto. “Hij rijdt als een dweil”, was een veelgehoorde opmerking. Het was toen een echte gezins-/ zakenauto. Duitse degelijkheid die de no-nonsense Nederlander erg aansprak. Hij was ook leverbaar in een 4-deurs en Car-A-Van (combi) en Coupé uitvoering. Eigenlijk een buma-auto met voor mij toch wat bijzondere bijzonderheden.