Willem Frederik Hermans (1 september 1921 – 27 april 1995) was een Nederlandse schrijver. Hij schreef niet alleen romans, novellen, verhalen en poëzie, maar ook toneelstukken en scenario’s en essays, kritieken en polemieken. Hermans was echter een veelzijdig man. Verder was hij namelijk ook fotograaf en maker van surrealistische collages. Hermans slaagde bovendien cum laude voor de doctor-graad in wiskunde en natuurkunde.

Samen met Gerard Reve en Harry Mulisch behoort Hermans tot de ‘Grote Drie’ van de naoorlogse Nederlandse schrijvers. Hij won in 1971 de PC. Hooftprijs, maar hij weigerde deze prijs, omdat er een tikfout in de brief stond over de toekenning van de prijs. In plaats van f 18.000,- stond er f 8.000,- aan prijsgeld en hoewel de fout door het ministerie erkend werd, vond Hermans het niet kunnen en weigerde de prijs.
Hij nam in 1977 wel de Prijs der Nederlandse Letteren in ontvangst, uit handen van de Belgische koning Boudewijn.

Het Amsterdamse stadsbestuur onder leiding van Ed van Thijn verklaarden Hermans in 1986 tot persona non grata, een behandeling die de schrijver diep griefde. Hermans had in 1983 verschillende lezingen gegeven in Zuid-Afrika, waarmee hij de culturele boycot doorbrak. De Zuid-Afrikaanse auteur Breyten Breytenbach kon dit niet waarderen. Vervolgens werd hij door toedoen van de actiegroepen Antiapartheidsbeweging Nederland en Comité Zuidelijk Afrika op een zwarte lijst geplaatst van de Verenigde Naties. De culturele wereld bleef massaal achter Hermans staan en bracht de gemeente Amsterdam hierdoor in verlegenheid.

In 1993 schreef Hermans het Boekenweekgeschenk In de mist van het schimmenrijk. Enkele andere boekentitels van Hermans, die in de jaren 80 uitkwamen, zijn: De zegelring (1984), De liefde tussen mens en kat (1985), Een heilige van de horlogerie (1987), Door gevaarlijke gekken omringt (1988), Au Pair (1989).