SeniorPlaza | Nostalgie

Home / Nostalgie

Nostalgie

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Helen Shapiro werd op 26 september 1946 geboren in het Bethnal Green Hospital in East End in Londen. Ze groeide op in de wijk Clapton in Londen, waar ze naar de Clapton Park school ging.

Haar grootouders waren Joods Russische immigranten. Haar ouders, die stukwerkers waren in de kledingindustrie, waren te arm om een platenspeler te kopen. Toch moedigden ze het maken van muziek thuis aan. Helen groeide op met het spelen van de banjo en ze zong op buurtbijeenkomsten. Als ze dat mocht zong ze in het Jazz combo van haar oudere broer Ron, een bandje op de Middelbare School. Toen ze in de laagste klassen van de Middelbare School zat zong ze in een Rock And Roll bandje van de school, ‘Susie And The Hullahoops’, waarin ze liedjes van Elvis Presley en Buddy Holly zong. Het viel iedereen op dat ze een zware ongewone stem had voor een meisje dat nog maar net een tiener was. Haar schoolgenootjes gaven haar daarom de bijnaam “Foghorn” (misthoorn). Later misbruikten critici deze bijnaam als ze haar stemgeluid moesten omschrijven.

Toen ze dertien was kreeg ze zangles van de gerespecteerde zangleraar Maurice Burman. Hij wilde haar zo graag op zijn school houden dat hij haar het lesgeld kwijtschold. Hij bracht haar uiteindelijk in contact met John Schroeder, de artiestenbegeleider van Columbia Records. Schroeder maakte een demo-opname van haar met het nummer “Birth of the Blues”. Hij speelde het bandje af voor zijn baas Norrie Paramor (producer van onder andere Cliff Richard en Gene Vincent). Zijn eerste vraag was: “Wie is die jongen ?” Toen Burman hem vertelde dat het een veertien jaar oud meisje was met de naam Helen Shapiro, was Paramor zich bewust van het feit dat het publiek niet van Joodse entertainers hield en het gerucht gaat dat hij toen zei: “Shapiro ? Dat moeten we veranderen.” Maar Helen betwist dat en zei erover “Norrie vond het wel een onderscheidende naam en hij bracht naar voren dat de meeste mensen niet zouden weten dat Shapiro een Joodse naam was.” Hoe dan ook, haar naam bleef ook als artiest wat hij al was.

Zodra Paramor deze tiener met haar donkere ogen en haar bijzondere stem zag had hij een toekomst met haar op het oog van een zangeres zoals Connie Francis en hij begon eraan te werken om haar op Connie Francis te laten lijken. Ze had haar kastanjebruine haar al opgestoken (op zijn plaats gehouden met tonnen haarlak zoals ze aan Paramor vertelde) en Paramour completeerde haar al zeer vrouwelijke uitstraling door haar kleding met petticoats en katoenen jurkjes te laten dragen.

In plaats van haar gewoonweg covers te laten maken van Amerikaanse nummers, zoals zo velen deden in die tijd, werd er een team gevormd van John Schroeder en Mike Hawker om origineel materiaal voor haar te schrijven. Het eerste nummer was de milde protestsong “Don’t Treat Me Like A Child”. Het nummer werd in 1961 opgenomen in de Abbey Road Studios van EMI. Toen ze een exemplaar van de plaat kreeg rende Helen ermee naar de buren om die te beluisteren, omdat haar ouders nog steeds geen platenspeler hadden. Toen het nummer de derde plaats haalde in de Engelse hitparade kocht ze zelf een platenspeler voor haar ouders. Ze had dus al een hit op haar 14-de jaar.

Haar twee volgende liedjes “You Don’t Know” en “Walking Back To Happiness”, beiden ook uitgebracht in 1961, haalden de eerste plaats in de Engelse hitparade. Ze stond daardoor aan de top van de platenverkoop in Engeland, maar ze was het toen al niet meer eens met de artistieke richting waarin Paramor haar stuurde. Hoewel “Walking Back To Happiness” haar grootste hit ooit zou worden hield ze niet van het afgezaagde arrangement met violen en het vrouwelijke achtergrondkoortje dat “Yeah Yeah” zong. Ze hield veel meer van Blues-achtige nummers, zoals “You Don’t Know”, omdat ze daarmee een bitterzoete stemming kon creëren. Om aan haar wensen tegemoet te komen kwam Paramor met een plan om nieuwe markten aan te boren en tegelijk dit talent, dat veel geld opbracht, voor de studio te behouden. Haar singles zouden oorspronkelijke voor haar geschreven popnummers worden met een beat erin. Aan de andere kant brachten ze EP’s uit (opname van 45 toeren plaat die langer speelt dan de standaard 45 toeren plaat) die haar talent om als tiener al Jazz te zingen tot haar recht deed komen met klassieke nummers als “The Birth of the Blues” en “Blues in the Night”. En op haar eerste album “Tops’ With Me” zong ze covers van Rock And Roll hits, zoals “Sweet Nothin’s” (oorspronkelijk een nummer van Brenda Lee) en “Lipstick on Your Collar” (oorspronkelijk een nummer van Connie Francis). Bijzonder is ook dat geen van haar hits uit 1961 en 1962 op een LP verscheen tot aan haar vijfde album “The Best Of Helen Shapiro” uit 1965.

Helen Shapiro won veel muziekprijzen in Engeland en haar eerste acht singles haalden de hitparade. In 1962 speelde ze in haar eerste Hollywood film “It’s Trad, Dad!” (in Amerika kwam de film uit onder de titel “Ring-A-Ding Rhythm”). Ze zong ook twee liedjes in de film “Play It Cool”.

Van eind 1962 tot begin 1963 maakte ze een tournee door Engeland met de toen nog vrijwel onbekende band The Beatles, die bij haar in het voorprogramma stonden. Maar al tijdens deze tournee werden The Beatles steeds populairder en werden juist zij de hoofdact. Tijdens deze tournee schreven John Lennon en Paul McCartney het nummer “Misery” voor haar, maar Paramor verwierp dit nummer en liet haar het nummer “Queen For Tonight” opnemen. Dit nummer was een cover van “King For Tonight” van Johnny Halliday. Ze haalde er de hitlijsten mee. The Beatles brachten het nummer “Mistery” later zelf uit op hun album “”Please Please Me”.

Haar zangcarrière begon wat minder succesvol te worden en na haar tournee met The Beatles vertrok ze in februari 1963 naar Amerika om daar haar album “Helen In Nashville” op te nemen. Columbia besloot om twee nummers van het album uit te brengen op single, met als A-kant een Buddy Holly-achtig nummer “Woe Is Me” en op de B-kant “I Walked Right In”. Dit werd maar een bescheiden hitje.

Tegen de tijd dat Columbia bereid was om een volgende single van haar Nashville album uit te brengen, namelijk “It’s My Party” was dit nummer al een wereldwijde tophit van Leslie Gore. Dus brachten ze deze single niet uit en in plaats daarvan werd “Not Responsible” op single gezet. Ze haalde er voor het eerst de hitlijsten niet mee.

Het was een teken aan de wand toen ze in oktober 1963 haar volgende single “Look Who It Is” in het programma “Ready, Steady, Go !” van de BBC televisie playbackte. Omdat The Beatles in hetzelfde programma zaten trok deze uitzending veel kijkers. Maar ondanks dit alles werd het maar een bescheiden hitje. Op haar zeventiende jaar was ze uitgeroeid tot een aantrekkelijke jonge vrouw. Maar haar grootste fans, haar leeftijdgenotes, keerde zich van haar af en stortten zich in de nieuwe Beatlemania.

Ironisch genoeg is dat de arrangementen van hits die ze in haar gloriejaren had soms slecht waren en haar latere singles van een veel betere kwaliteit. Zo was “Look Over Your Shoulder” uit 1964 een prachtig nummer en ook de andere kant van de single “You Won’t Come Home” was prachtig. Ze bracht nog een aantal goede singles uit die in Nederland en België niet of nauwelijks bekend zijn.

Hoewel Helen Shapiro in de hele wereld grote hits had, lukte haar dat in de Verenigde Staten nooit. EMI, het moederbedrijf van Columbia Records, sloot in 1961 een contract met Capitol Records om via hen haar platen in Amerika uit te brengen. Helen vloog naar New York om zichzelf bij het Amerikaanse publiek te introduceren in “The Ed Sullivan Show”. Maar haar nummer “Walking Back To Happiness”, waarvan er in de wereld miljoenen verkocht werden, stond in december 1961 maar voor één week op de honderdste plaats van de Amerikaanse hitparade. Nadat ze vier nummers van haar uitgebracht hadden die allen geen succes waren stopte Capitol Records ermee. Twee van haar singles die vervolgens uitgebracht werden via Epic Records en nog één via Tower Records waren eveneens een flop.

Hoewel ze geen hits meer scoorde bleef Helen Shapiro een populaire artieste. Ze schitterde op het Londense West End onder andere in “Oliver !” en “Cabaret” en ze trad op in televisieseries en televisiefilms. Verder maakte ze Jazz opnames en maakte tournees met Jazz Bands. Nadat ze zich eind jaren tachtig tot het Christelijke geloof bekeerd had maakte ze ook Gospel platen. Helaas missen haar latere platen de magie van haar beste popmateriaal en naarmate ze ouder werd verloor haar stem aan kracht. Een aantal pop albums in 1978 en 1983 leden onder de discoachtige arrangementen en de te duidelijk aanwezige synthesizers. Hoewel ze op jonge leeftijd prachtig Jazz vertolkte waren de Jazz albums die ze in 1980 uitbracht, wellicht met uitzondering van haar vertolking van “Do Nothing Till You Hear From Me” van Duke Ellington, een beetje gladjes en er zat niet echt Soul in.

Eind 2002 kwam een einde aan haar afscheidstournee door Engeland en Europa. Daarbij had ze met een mix van popmuziek, Jazz en Gospel opgetreden in gelegenheden van middelmatig niveau. Momenteel organiseert ze nog avonden waarin ze het evangelie verkondigt, uitlegt hoe zijzelf tot het geloof gekomen is en Gospel liederen zingt.

In 1993 werd haar autobiografie “Walking Back To Happiness” uitgebracht.

Van 15 november 1967 tot mei 1971 was ze getrouwd met Duncan Clark Weldon, van 18 juni 1972 tot 1977 met Morris Gundlash en vanaf 31 augustus 1988 tot heden is ze getrouw met de acteur John Judd.

Kijk en luister naar Helen Shapiro

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Don’t Treat Me Like A Child

You Don’t Know

Walking Back To Happiness

Sweet Nothin’s

Lipstick on Your Collar

Queen For Tonight

Woe Is Me

Look Who It Is