Mijn ouders hadden een groot gezin. En mijn talrijke ooms en tantes hadden ook grote gezinnen. De tantes werkten hard binnenshuis en de ooms even intensief buitenshuis. De tantes hadden ’s avonds veel stop-, naai- en verstelwerk, de ooms werkten ’s avonds ook nog al eens en/of zaten in de kerkenraad met alle gevolgen van dien. We merkten dat onze ouders klaarstonden voor anderen, ondanks dat ze het druk hadden. En gek, ze hadden altijd tijd voor bezoekers. Als kinderen waren we altijd, elke dag en elk weekend, bij dezelfde vader en moeder. We gingen in het algemeen aardig met elkaar om. Natuurlijk was er wel eens heibel maar dat kwam altijd weer goed.

Mijn moeder kookte wel eens spruitjes en ’s woensdag kregen we altijd een gehaktballetje ter grootte van een fikse stuiter. Ik heb ontelbaar veel neven en nichten en over het algemeen kijken die allemaal terug op een zuinige maar mooie jeugd in een veilig en ook veelal gezellig nest. Je moet vroeger niet idealiseren maar het was zo gek nog niet. Al die gezinnen, die hoekstenen van de samenleving, vormden een fors gebouw.

Hoe kom ik hierop? Door het met toenemende instemming en plezier lezen van het boekje van journaliste en filosofe Fleur Jurgens: “Leve de burgertrut”. Het is een vlammend en met vaart en humor geschreven pamflet van iemand die mijns inziens een verbluffend goed inzicht heeft in de maatschappij van nu en hoe die maatschappij zo geworden is als-ie is. In het verleden is er nogal eens geschreven over de afwezige vader, dit boekje gaat over de afwezige ouders. De schrijfster signaleert veel kindonvriendelijkheid en minachting van het moederschap. Veel vrouwen willen geen kinderen of stellen de kinderwens te lang uit, waaruit allerlei problemen kunnen ontstaan. Andere vrouwen werken te veel en komen te weinig aan man en kinderen toe. Talloze gezinnen breken. Het CBS berekende onlangs dat een derde van de paren het niet volhoudt. Een op de zes gezinnen met kinderen is een eenoudergezin.

Er zijn gelukkig gezinnen waar de huisgenoten het goed met elkaar hebben, waar een basis wordt gelegd voor het leven. Maar ach, wat een ellende in andere gezinnen. Het vluchtgedrag in drank en sex en agressiviteit en onverschilligheid is overal te zien. Wat een eenzame en gekwetste kinderen zijn er. Waar komen al die vernielende jongetjes vandaan? Dat is niet moeilijk. Wie voelt geen tranen opkomen als hij de neergang en de afbraak ziet?

De schrijfster van “Leve de burgertrut” is er gelukkig zeer mee begaan. Ze ziet een lijn van de revolutie van 1968 en daarna de feministische golven die over ons heen gingen en de situatie van nu. Hoewel natuurlijk VOOR gelijkberechtiging, wijst ze het fanatisme en de eenzijdigheid van het feminisme af. “De uitkomst van het feminisme is dus dat vrouwen vooral dominante, egocentrische tangen zijn geworden, die hun mannen bij het minste of geringste berispen, zonder hem ooit dankbaar te zijn voor zijn inzet. Over onderdrukking gesproken” (118).

Er is afkeer van de zogenaamde burgertrut. Maar is die (ik citeer) “niet de hoedster van goede zeden en daarmee het cement van een welvarende samenleving?” Ik citeer nog even verder: “…maakt Fleur Jurgens de balans op. Wat is de keerzijde van de vrouwenemancipatie: het gezin als sluitpost van het tweeverdienersmodel? Het kind als hindernis voor zelfontplooiing? De crècheleidster als surrogaatmoeder? Het lijkt tijd voor rehabilitatie van het gezin als hoeksteen van de samenleving”. Het wordt weer tijd voor de burgertrut, die haar kinderen opvoedt met “rust, reinheid en regelmaat”.

Mag ik het anders zeggen? Het is tijd om respect en eerbied te hebben voor de vrouw voor wie de carrière niet een en alles is. Voor de vrouw die naast een beperkte baan buiten de deur echt tijd heeft voor zichzelf, voor man en kinderen. Voor de vrouw die samen met haar man elkaar en de kinderen een veilig en beschermend thuis biedt. Een gezin waar de liefde tastbaar is, “een kerkje in de kerk”. Het is toch zo: waar liefde woont, woont ook de HERE God met zijn zegen.