Home / Gedichten / Asbest

Asbest

Met dank aan William Elskens voor het insturen van de tekst

De kamer is in duisternis gehuld
de verpleging breekt de stilte
in het bed een grauw aangezicht
vergeeld verkankerd stil aan sterven
verlicht door een straaltje zonnelicht
grote ogen kijken mij aan
waarin ik een grijns van de dood zie staan
en die kleurloze mond zegt mij
weliswaar met een traan
dat het weldra beter zal gaan
ach die sterke handen van weleer
hebben zelfs de kracht niet meer
zich te verheffen tot een groet
ge weet niet eens dat ge sterven moet
ach vriend ik sta versteld
van zoveel doodsgeweld
die dat lelijke bed uitstraalde
en dat lijden dat ge moet doorstaan
ik hoop in stilte dat het vlug mag gaan
terwijl ik kijk door het vensterraam
naar de eerste lente zon
in al haar glorie…

Vandaag luiden de klokken van de dood
dat doen ze al eeuwen
elke dag telkens weer
uw sterven was moedig en groot
je vroeg zelfs de laatste sacramenten
en traag ging de stoet
naar het dodenveld…

Voetstappen roefelden over de kasseien
en de doodsklokken luiden weer
om je laatste tocht te begeleiden
en ik vroeg mij af of God wel echt bestaat
waarom hij zoveel mensen laat lijden..

Maar hij sprak vertoornt
tot mijn hart en ziel
het is mijn mensenschepping zelf
die zich ten onder laat gaan
want al wat ik creëerde
hebben ze zelf naar de kloten gedaan…

We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie

Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.

Sluiten