Met dank aan Willem van Baardewijk voor het insturen van de tekst
Hij was van de maan gevallen op een vriesheldere Zondagochtend.
De maan was laat die dag daar zij nog even, haar grote liefde, de zon wilde zien.
Het was een dag voor laat licht.
Zilveren vissen sprongen het water uit en zagen hem vallen totdat de zon, de maan wegstuurde.
Wilde meisjes dansten de vroege dauw en zongen over blauwe kikkers en prinsen die hen zouden ontvoeren op snelle jakkerende paarden..
Een bronzen klok sloeg te vroeg en maakte de dag langer.
En opeens was het Lente. Het was Lente zoals het nog nooit Lente was geweest.
Zelfs de oude sjachrijnige koning blaatte als een vrolijk schaap en trok na jaren zijn bruinvervuilde pyjama uit om met het eerste lied mee te zingen.
Hij was van de maan gevallen om het eerste lied te zijn.
En later veel later, nadat gruwelijke oorlogen en pijn de mens geschonden had, werd met bloeddoorlopen ogen en verstomde mond onder het schrale licht van een hopeloze maan, het eerste lied gezocht, door ontstemde zangers, jong vroeg overleden componisten, woordloze dichters en vele andere goudzoekers.
En soms heel soms voel ik een minieme flard van het eerste lied. Dan huilen mijn oren en weet ik, door een knipoog van de maan dat ik gezegend ben.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
