Het kruidje-roer-me-niet

Door ’t windje gevoedsterd met zilveren dauw,
in aarde van regen en zonnelicht lauw,
ontplooide mimosa haar blaadjes voor ’t licht
en sloot ze als een waaier des avonds weer dicht.

Daar daalde de lente ter neer in dien gaard,
gelijk aan de liefde, die ’t meeste is op aard.
En ’t bloempje en het kruidje dat de aarde verwekt,
verrees uit des winterslaaps droomen gewekt.

Sneeuwklokje en viooltje, ze bloeien er dra,
hoe lauw ook de regen ter neder soms sla;
Hun adem smelt saam met de geuren van ’t gras
of ’t mengeling van stemmen en snaren was.

Fier praalde de tulp; — en de boschanemoon,
ontlook naast narcissen, van allen ’t meest schoon
die zóó lang zich spieglen in ’t stroomkristallijn,
tot ze offers van eigen bevalligheid zijn.

En lelie van dalen, najade der streek,
van jonkheid zoo teeder, van liefde zóó bleek
dat ’t licht van de trillende bloemetjes scheen
door ’t fijngroene blad, als een blad er omheen.

Hyacinth prijkt er ook, wit, purper en blauw
en luidt uit zijn klokken de klanken zoo flauw,
dat ’t is of heur zoete en haar zachte muzijk
slechts geur en geen klank is in ’t zinnenrijk.

Ook rijst er de roos, als tot baden gereed,
den gloeienden boezem ontsluierd, ontkleed;
Plooi vallend na plooi en van schaamte vervuld,
nu de ziel van heur schoon en heur liefde is onthuld.

En verder de lelie, die slank als een riet
met roomkleurige kelke fier opwaarts schiet
tot de vurige star in haar binnenste als oog
door den heldren dauw heen blikt naar omhoog.

Op ’s waters beweeglijken spiegel in ’t rond
van bloesemgewiegel en twijgental bont,
met goudgroene lichtspranken sluipende door
’t gebogen gebladert in middagzon-gloor,
lag trillend en bevend de lelie gespreid
naast goudgele knoppen, aan slingers gereid
En zacht gleed rondom haar de dansende vloed
op maatzang der golfjes, die fonklen van gloed.