(Willem Kloos 1859-1938) Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst
Ik ween om bloemen in de knop gebroken En vóór den uchtend van haar bloei vergaan, Ik ween om liefde die niet is ontloken, En om mijn harte dat niet werd verstaan.
Gij kwaamt, en ‘k wist – gij zijt weer heengegaan …. Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken: Ik zat weer roerloos ná die korten waan In de eeuwge schaduw van mijn smart gedoken:
Zo als een vogel in den stillen nacht Op ééns ontwaakt, omdat de hemel gloeit, En denkt, ’t is dag, en heft het kopje en fluit,
Maar eer ’t zijn vaakrige oogjes gans ontsluit, Is het weer donker, en slechts droevig vloeit Door ’t sluimerend geblaarte een zwakke klacht.
