Mijn laatste dichtruiker

Ten offer aan mijn lieve echtgenoot.
’t Is tweeënveertig jaar geleên,
Dat ’s huw’lijks band ons heeft omsloten.
Sinds zijn we vrome lotgenoten.
In lief en leed en trouw steeds één.
Veel deed het lot ons ondervinden
Wij hadden echte en valse vrinden,
De wereld kennen wij thans goed,
Haar bitterheid en ook haar zoet,
En rampen, die het heil verslinden.

De wereld woelde om ons: wij zijn
Twee tortelduiven, stil en rustig,
Elkaar beminnend, koest’rend lustig,
In ’s levens milden avondschijn.
Lokte uw vlijt hier weelde binnen,
‘k Bleef, bij die weelde, kunst beminnen;
Uw liefde heeft mij moed gebaard,
Mijn dichtgeest voor verval bewaard,
Steeds opgebeurd mijn hart en zinnen.

‘k Vergaarde een ruiker veldgebloemt,
Waarin mijn hart u dank wil spreken.
Mocht geur en kleur eraan ontbreken.
Om fijne vorm, noch schoon geroemd,
Toch kom ik die ten offer schenken,
Vriend, die van ’t goede en schoon de wenken
Met mij gevolgd hebt, stap voor stap,
Op ’t brede spoor der wetenschap,
Steeds in hand’len, streven, denken.

De traan der scheiding zal welhaast
Van uw of mijne wangen druipen.
Maar, als de orkaan der ramp dan raast
Hoe troostrijke zal het denkbeeld wezen,
Dat ons doet in het verleden lezen,
En weerspiegelt ’t zoet genot
Van ’t zo verzaligd huw’lijkslot,
Dat wonde en lijden kon genezen!

Geliefde, ben ik de eerst, die
De band verbreken moet, die ’t leven
Zo onafscheidbaar aan doet kleven,
Dat dan uw oog op ’t offer zie,
Waarin mijn liefde ligt besloten
Moge ’t uw hoop, uw troost vergroten,
En zalig doen verlangen naar
Het uur, dat weer ons met elkaar
Vereent als zalige echtgenoten
De droefheid in ons harte sluipen.