(Bernard van Meurs, een katholieke priester-dichter, die leefde van 1835 - 1915) Met dank aan Jos de Vet voor het insturen van de tekst
De moeder zat appelen te schellen Mien huushouwing, docht ze, wordt groot; Ik heb er genoeg mee te stellen Al hêt ook mien man goed z’n brood.
Zij zag ze um de taofel daor zitten Zes kienders – ‘en aorige trop! – Die speelden heel zuut met de pitten, Went ielk had z’n appeltje al op
Ze zag op hun wengskes én kleurtje, Deur ’t heldere lamplicht bestraold – Nee, docht ze, gen één bellefleurtje Da daor ien de verte bij haolt.
Toen de oudste, het krullige Mientje; Veur ielk nog ‘en appeltje vroeg; Gaf ze aonstonds weer ’n hallef dozientje; “Maor nou, zei ze, nou is ’t genoeg!”
Ze had met die zes wa te stellen! De zurg van ‘en moeder is groot . . . Toen ruste ze ‘en bietje van ’t schellen, Lei efkes de hand’ ien de schoot;
En ’t heuf kwiem veurover gebogen, En ’t schiemerde haor veur ’t gezicht – Toen viel ‘et gordientje der ogen, Zo zwaor van den slaop, zachtjes dicht.
Zo zat ze daor nog gen minuutje, Of de ondeugden hadden ’t gezien – Eén lei, st! De vinger op ’t snuutje En fluusterde de anderen wat ien . . .
En ielke dee de schoen’van de vuutjes, Liep langzaom en stil naor haor toe, En vroeg dan heel zuutjes, heel zuutjes: “Zeg, mag ‘k nog ‘en appeltje, moe?”
As moeder dan slaopende knikte, Alschoon ze niks heurde en niks zag, Nam ielk da veur ‘jao’ op – en pikte Een appel – en schoot ien de lach.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
