Home / Gedichten / Onder ’t appelen schellen

Onder ’t appelen schellen

(Bernard van Meurs, een katholieke priester-dichter, die leefde van 1835 - 1915)
Met dank aan Jos de Vet voor het insturen van de tekst

De moeder zat appelen te schellen
Mien huushouwing, docht ze, wordt groot;
Ik heb er genoeg mee te stellen
Al hêt ook mien man goed z’n brood.

Zij zag ze um de taofel daor zitten
Zes kienders – ‘en aorige trop! –
Die speelden heel zuut met de pitten,
Went ielk had z’n appeltje al op

Ze zag op hun wengskes én kleurtje,
Deur ’t heldere lamplicht bestraold –
Nee, docht ze, gen één bellefleurtje
Da daor ien de verte bij haolt.

Toen de oudste, het krullige Mientje;
Veur ielk nog ‘en appeltje vroeg;
Gaf ze aonstonds weer ’n hallef dozientje;
“Maor nou, zei ze, nou is ’t genoeg!”

Ze had met die zes wa te stellen!
De zurg van ‘en moeder is groot . . .
Toen ruste ze ‘en bietje van ’t schellen,
Lei efkes de hand’ ien de schoot;

En ’t heuf kwiem veurover gebogen,
En ’t schiemerde haor veur ’t gezicht –
Toen viel ‘et gordientje der ogen,
Zo zwaor van den slaop, zachtjes dicht.

Zo zat ze daor nog gen minuutje,
Of de ondeugden hadden ’t gezien –
Eén lei, st! De vinger op ’t snuutje
En fluusterde de anderen wat ien . . .

En ielke dee de schoen’van de vuutjes,
Liep langzaom en stil naor haor toe,
En vroeg dan heel zuutjes, heel zuutjes:
“Zeg, mag ‘k nog ‘en appeltje, moe?”

As moeder dan slaopende knikte,
Alschoon ze niks heurde en niks zag,
Nam ielk da veur ‘jao’ op – en pikte
Een appel – en schoot ien de lach.