Home / Gedichten / Opa (crisis)

Opa (crisis)

Met dank aan Dinie Visschers-de Wit voor het insturen van de tekst

Opa sprak tegen Oma heel driest
Mijn lieve mens, het is toch triest
Dat mijn benen niet meer willen
En dat ze dan ook nog ons pensioentje villen

De ogen doen het haast niet meer
Jouw handen en armen doen je altijd zeer
Hoe betalen we nu toch de medicijnen
En ons natje en droogje, dat wordt verplicht lijnen

Opa, sprak Oma, we zullen maar niet klagen
We moeten alles gelaten maar leren dragen
Want voor die mensen daarginds in Den Haag
Is dit alles geen dagelijkse vraag.

Het lijkt of ze alles maar met ons mogen doen
Eens was het beter, maar dat was toen…
Kom we gaan slapen, dat is wat Den Haag van ons wil
Mondje houden, rust voor hen, dat vindt men heerlijk stil

Opa pruttelt nog een poosje na en sloft naar bed
En de andere morgen? Hij was stil geworden, tot en met!