(P.A. de Génestet 1829-1861) Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst
Een zangrig knaapje, thans verlost Van al zijn zorg en pijn, Al heeft het zeeën zweets gekost En ankers eendenwijn; Een vroolijk kind van zestien jaar, Vol liefde en levensgloed, Ontworsteld aan zijn doodsgevaar, Zendt u zijn jubelgroet.
Lang zweeg mijn lier in ’t vunze stof, In zak en asch en rouw, Maar nu ontwaakt zij tot uw lof, Gegeven woord getrouw! Maar nu ontwaakt ze wel te moe, Mijn jonge, versche luit, En brengt u fluks haar feestgalm toe, En stort haar danklied uit!
Mijn kloppend hartjen in de knel, Mijn boezem gansch vervaard, Mijn lichaamslijtend zenuwstel, ’t Is alles nu bedaard. Maar onbedaarlijk bleef mijn drift, Mijn opgewonden gloed. Eén zenuw is mijn citerstift, Eén bruisend lied mijn bloed!
Hoe weeldrig ruischt nu Flaccus’ luit Mijn stille wanden door, En kweelt van Lydia, de bruid, Mij zoete liedjes voor. Ik voel mij dichter, vrij en blij, Bij ’t klinken van dien toon, Een ding, verliefd van poëzij, Naar ’s dichters lauwerkroon!
Neen! neen! uw vriendschap is mijn kroon… En andre verg ik niet; Geen frissche lauwer bloeit zoo schoon; Uw naam vervul mijn lied! ‘k Heb, u ter eer, meer kelken wijn Dan ‘k bekers water dronk, Gevuld – geleegd, op ’t blij festijn, Waar luid uw naam weerklonk!
O wist gij, welk een heldre taal Daar uit uw blikken sprak, Toen in die groote, holle zaal Mijn hart van weedom brak; Toen ‘k riep: Odéons zaalgewelf Zink op den stomling neer! – Toen ‘k twijfelde aan mijn ikheid zelf, Als aan de fabelleer.
Uw blik was noordstar voor mijn ziel; Kompas op d’ oceaan; Een vuurbaak der verdoolde kiel Bij ’t bruisend golvenslaan. ‘k Was haast in eigen drift gestikt, Uw hand hield mij omhoog! Uw vriendschap heeft mij meer verkwikt, Dan watertoog bij toog.
En holde ik, als een schichtig ros, Itaalje en Hellas door, Nooit liet uw hand den teugel los, Maar hield mij steeds in ’t spoor. Gij hebt d’ ontembren knaap getemd, Hoe bandloos, woest en wild, Den bergstroom, in zijn vlucht, gestremd, – Neen meer! mijn angst gestild!
En dies, ik zweer bij d’ ouden Styx, Bij d’ onderaardschen troon, Of erger nog bij pi en x, Bij ’t ondergaan der Westerzon, Voor ’t Gotisch roovrenzwaard, Bij ’t lange haar van Klodion, En Meroveüs baard!
Ja, ‘k zweer u bij den duursten eed: (Een eed in de elfde macht!) Dat ik mijn algebra vergeet, Mathesis diep veracht! Dat ‘k eenmaal druipe als ’t grootste lek, In mijn promotiekleed, Ja, – breek de zenuw van mijn nek Zoo ‘k immer u vergeet!
Vergeten? – hoe, wie uit dien klank, Dien rauwen dissonant? Vergeef, o lievling van mijn zang, Nog eens mijn onverstand! Gij waart mijn goede geest, mijn vriend, Mijn onvergeetlijk waard! Uw trouwe zorg heeft meer verdiend, Maar ‘k heb niet meer – Aanvaard!
Nu zweef, o lied, o wensch, o beê Eens boezems, meer dan vol, Vlieg over IJ en Zuiderzee, Naar ’t overdierbaar Zwol! Daar Muze, vindt ge een huis, een hart, Ga onbeschroomd, mijn lied! Heeft mijn Latijn dien blik getart…. Mijn verzen vreezen niet.
O zie met de eigen vriendschap neer, En luister naar mijn toon, En vraag en eischt gij altoos meer, Dát zij mijn heerlijkst loon. Ja dan wellicht, bij ’t knappend vuur In ’t hoekje van uw haard, Wordt menig vers in ’t avonduur Kritiek en schertsch bewaard!
Maar zoo mijn hart, u trouw verknocht, Mijn onvermoeide luit Haar teêrste wenschen slaken mocht! Dan riep ik schaatrend uit: Uw vriendschap blijf mijn loon, mijn kroon! En – noem die wensch niet laf! – Neem gij nog eens mijn oudsten zoon Zijn Staats–examen af!
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
