Was ik maar wat kleiner

Altijd langer, grooter worden!
Nooit is mij mijn broek van pas.
Kwam er maar een eind aan ’t groeijen!
‘k Wou dat ik wat kleiner was!

‘k Heb er in de school zoo’n last van;
’t Is: ‘Wel, weet je dat nog niet?
Al zoo groot, en dan niet wijzer!’
Is ook daar het oude lied.

Onlangs hadden wij vacantie,
En papa moest juist op reis;
Graag had hij mij meegenomen,
Maar het liep te duur in prijs.

Willem van hiernaast is ouder,
’t Scheelt voor ’t minst een maand of acht,
Maar betaalt, omdat hij klein is,
Op de stoomboot halve vracht.

‘k Moest – ik dacht: ‘Een prettig daagje!’
Laatst bij tante Saar op thee;
Maar wat liep dat aaklig tegen,
’t Viel mij in ’t geheel niet mee.

‘k Mogt er bij de heeren zitten,
‘k Maakte daar zoo’n mal figuur,
‘k Liep er, als een boodschappenjongen,
Met een pijp, tabak en vuur.

‘ ’t Is plezierig!’ sprak mijn tante,
‘ ’t Geeft gemak in ’t huisgezin,
Als de kindertjes grooter worden!’
‘k Vond er niets plezierig in.

‘Een cigaartje?’ … Tante zag het,
Hoe ik er naar grijpen dorst.
Aanstonds kwam de contra order:
‘ ’t Is nadeelig voor zijn borst!’

‘Dertien jaren?’ hoorde ik zeggen,
‘Hoe! Nog dertien jaren pas!’…
‘k Werd door iedereen bekeken,
Of ik een giraffe was.

En het trommeltje met lekkers
Ging slechts bij de dames rond.
‘k Was te groot voor bitterkoekjes,
’t Zoet was schaadlijk voor mijn mond.

‘k Mogt mij zelfs niet vrij bewegen,
Of het was: ‘Zit niet zoo schuin!’
Was ik maar bij Piet en Willem
En bij Gerrit in de tuin!

Maar dan zou het ook weer wezen:
‘Lummel! Waar kom jij vandaan?
Ooijevaar met lange pooten!
Wil je op onze stelten staan!’

‘k Word door ieder uitgelachen,
Waar ik ook mijn beenen zet.
‘k Ben te klein voor tafellaken,
En te groot voor een servet.