Home / Gedichten / Zijn laatste gang

Zijn laatste gang

Met dank aan Eugène Penders voor het insturen van de tekst

Het is stil rond het ziekenhuis,
tussen het loof van de bomen kruipt een muis.
Uit alle Kamers schijnt lampen licht,
alleen op kamer 10 zijn de luiken dicht.
Daar ligt stervende te bed en met veel pijn,
een oude vriend een kompel van de mijn.
Iemand die al zijn krachten heeft gegeven,
een vriend waar je op aan kon in het leven.
Zijn beide kinderen zijn geëmigreerd,
het contact met hen heeft hij verloren.
Ook zijn lieve Vrouw heeft hij verloren,
zij zijn allen van hem heengegaan,
Daarom moet hij zijn laatste weg alleen gaan.
Hij heeft de Hemel wel verdiend,
want hij werkte, 35 jaren in de hel.
Hij is nu aan ’t aftellen,
want zijn leven is gestreden.
Straks trekt hij bij Petrus aan de bel.
Voor hem gaat dan met veel gekraakt de hemeldeur open,
en zie op kamer 10 gaan de luiken open.