Heel regelmatig komen mijn kleinzoons een middagje spelen. Meestal 1 tegelijk omdat ik dan meer tijd voor ze heb en het voor mij minder vermoeiend is. Bovendien vinden de beide doperwten het heerlijk om mijn onverdeelde aandacht te krijgen.

Ik geniet van hun verhalen, hun logica en hun fantasie. Ze doen me aan de tijd terugdenken dat ik zelf kleine kinderen had. De jongste speelt bijna dezelfde fantasiespelletjes als zijn moeder vroeger.

De grond is de zee en in de zee zwemt een krokodil. Met een ernstig smoeltje kondigt hij aan dat hij gaat zwemmen. Natuurlijk waarschuw ik hem het niet te doen, maar hij gaat toch te water en borstcrawlt over de grond.

Met veel ach en wee zie ik hoe mijn kleinkind opgevreten wordt door de krokodil (tenminste dat vertelt hij me). Hoe meer spektakel ik maak, zittend op mijn stoel aan het strand, hoe meer hij geniet. Voldaan kruipt hij na deze sterfscène weer tegen me aan.

Vijf minuten later heeft hij iets anders verzonnen: hij wordt doorzichtbaar (hij kan onzichtbaar maar niet onthouden) Opnieuw stort hij zich in het water en ik snik de ogen uit mijn hoofd want mijn kleinkind is nergens meer te vinden. Kronkelend van de lol ligt hij, vlak voor mijn voeten, op de grond.

Hier kan Shakespeare niet tegenop !

Annemiek Hattink

Mijn kleinzonen zijn beiden verzamelaars. Ze kunnen de hele middag gewapend met een emmertje of plastic zakje in hun hand op zoek zijn naar “schatten”. Omdat Bas moeite heeft met de lettercombinatie N-G worden ze door de kinderen aangeduid als: speciale dinne..

Ian kwam een middagje spelen en had een van zijn niet te definiëren voorwerpen bij zich. Het leek nog het meest op een platgereden slangklemmetje. Waar hij ging, ging het din mee.

Tegen etenstijd gingen ze samen het speelgoed opruimen en voor we het wisten had opa het speciale din weggegooid in de vuilnisbak en was het natuurlijk nooit meer terug te vinden.

Ian helemaal verdrietig.

Nou is opa nogal van de bewaarderige soort, dus hij dook de schuur in, zocht in wat doosjes en kwam te voorschijn met een metalen gebogen stangetje met daaraan een stelschroefje. Tsja… zulke prachtige speciale dinne vindt je nooit van z’n leven op straat.

Stralend stapte ons kleine mannetje achter in de auto en onderweg naar huis verzuchtte hij terwijl hij vakkundig het stelschroefje testte: wat is opa toch een schat.

Annemiek Hattink

5 december, pakjesavond.

We vieren Sinterklaas- avond samen met vrienden. Vier ouders en 5 kinderen zingen zich om een uur of zeven binnenstebuiten bij de schoorsteen om de Goedheiligman binnen te loodsen met zijn pakjes. Na 5 liedjes nog geen resultaat. Er wordt niet op de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt. De kinderen beginnen een beetje ongerust te worden. Zou hij ons huis wel kunnen vinden?

We besluiten de Goedheiligman een handje te helpen. Daarom kleden we ons warm aan, jassen, mutsen, handschoenen, nemen zaklantaarns mee en gaan in het stikdonker naar de IJssel- dijk vlak bij ons huis. Met veel kabaal lopen we langs het huis van onze buren. Ze horen de schelle kinderstemmetjes duidelijk.

Aangekomen op de dijk schijnen we over de donkere weilanden. Eén van de kinderen ziet met grote zekerheid Sinterklaas met zijn paard in de wei staan. Hij is dus in de buurt, waarschijnlijk zal hij zo wel komen.

Terwijl we terug naar huis lopen zien de kinderen dat er pakjes voor de deur staan. Dat is nou toch ook wat: is ie geweest toen wij aan het zoeken waren.

Onze kinderen zijn inmiddels groot maar vinden het nog steeds een van de spannendste dingen die ze ooit gedaan hebben. Midden in de nacht zoeken naar Sinterklaas.

En de buren….die vinden dat ook.

Annemiek Hattink

Onze autistische zoon is de beste voetbal supporter die er is. Of het eerste elftal van de plaatselijke club nu uit- of thuis speelt, hij is van de partij. Een zonnebril met spiegelende glazen op zijn neus, een van de vele petten uit zijn verzameling op zijn hoofd. Om zijn nek een scheidsrechtersfluit en een verrekijker.

Ingespannen het spel volgend en op de juiste momenten iedereen aanmoedigend beent hij met grote passen langs de lijn. Met zijn harde stem die je drie velden verder ook nog kunt horen spreekt hij zijn spelers moed in of laat luidkeels zijn afkeuring blijken.

Terwijl het spel in volle gang is spiedt hij, loerend door zijn verrekijker, af en toe naar de velden waar de mindere goden spelen. Zo volgt hij minstens twee wedstrijden tegelijk. Voor hem is dat heel normaal. Voor het eerste elftal ook, die zijn er aan gewend. Dan wordt er een doelpunt gescoord op een van de andere velden. Hij aarzelt geen moment. Gooit zijn armen in de lucht, springt op en neer, juicht de longen uit zijn lijf en laat zijn sirene keihard loeien.

Het eerste speelt rustig door want die hebben dit al vaker meegemaakt. De tegenstanders echter hebben dit alles gemist, weten niet wat hun overkomt en raken daardoor helemaal uit hun concentratie. Er ontstaat onrust op het speelveld en soms levert dat met een beetje geluk een extra puntje voor zijn cluppie op.

Op momenten dat de spelers niet helemaal in topvorm zijn, wordt hij ingezet als geheim wapen, strategisch opgesteld vlakbij de keeper van de tegenstander. Die raakt op zijn minst een beetje gestresst door de aanwezigheid van dit bijzondere, zich luidruchtig roerend, fenomeen naast zijn doel.

Kwestie van tactiek…. toch?

Daar kan de bondscoach nog een puntje aan zuigen.

Annemiek Hattink

23 jaar is hij, onze zoon. Soms denk ik wel eens dat hij een van de gelukkigste kinderen van Nederland is. Hij maakt zich geen zorgen over het leed in de wereld. Geldzorgen zijn hem onbekend en je maakt hem blij met een dooie mus. Hij houdt van hard en veel fietsen en is, zoals zo veel autisten, helemaal gefascineerd door stoplichten en waterstanden. Bovendien is hij de beste voetbalsupporter die een club zich kan wensen.

Er zijn mensen die medelijden met ons gezin hebben. Die denken dat we ongelukkig zullen zijn omdat een autistisch kind extra zorg met zich meebrengt.
Natuurlijk moeten we af en toe beslissingen nemen waar je bij een gewoon kind niet over hoeft na te denken. Vooral zaken die met zijn toekomst te maken hebben: Waar moet hij later wonen en zal hij zich daar gelukkig voelen. Maar hij verschaft ons ook een verrassende kijk op het leven waar we soms ontzettend van genieten omdat hij de wereld op zijn geheel eigen wijze beziet.

Elke dag eten we gezellig samen. Dat is, zoals in zoveel gezinnen, het tijdstip waarop de meest uiteenlopende onderwerpen aan bod komen.
Terwijl hij met smaak zijn lievelingseten, gebakken aardappeltjes met sla en een gehaktbal naar binnen werkt, kijkt hij me plotseling ernstig aan en zegt: ” Mam, ik krijg later nooit verkering hè? “.
Eigenlijk schrik ik een beetje van deze mededeling. Natuurlijk hebben we het wel eens met hem over meisjes en relaties gehad. Zijn hormonen werken op volle toeren en daar moet hij mee leren omgaan.

Mijn eerste reactie is er een van medelijden. Wat sneu, dat mijn zoon plotseling beseft dat hij anders is dan andere mensen en dat zoiets als verkering er met grote mate van waarschijnlijkheid niet in zal zitten. Om eerlijk te zijn voel ik de tranen een beetje prikken, maar ik houd me goed en informeer eerst maar eens waarom hij zelf denkt dat het hebben van een vriendin niet voor hem weggelegd zal zijn.

Zijn antwoord is verpletterend: Ik fiets te hard. Als ik opper dat hij toch ook zachter zou kunnen fietsen zodat ze hem bij zou kunnen houden kijkt hij mij meewarig aan. Mam, ik fiets toch altijd hard. Daarin moet ik hem gelijk geven.

Dus als u een autistisch meisje weet dat van hard fietsen, voetbal, stoplichten en waterstanden  houdt dan zouden wij het graag van u horen.

Annemiek Hattink

In mijn kleinzoon  herken ik veel van zijn moeder. Niet alleen uiterlijk, maar ook de manier waarop hij dingen doet. Hij heeft al een eigen willetje en laat dat op zijn tijd luid en duidelijk horen. Maar een kleine knuffel is het ook, net als zijn moeder. Voorlezen vind hij, net als zij toen ze klein was,  heel gezellig. Zittend op schoot, het liefst met zijn popje en speen luistert hij naar de verhalen van Jip en Janneke. Voor hem zijn ze even spannend en herkenbaar als voor de kinderen van 25 jaar geleden.
 
Net als ieder mensje in de dop ontdekt hij in zijn eigen tempo de wereld. Dingen die voor ons volwassenen vanzelfsprekend zijn bekijkt hij nog met grote verbazing. Met verwondering kan hij op zijn knietjes naar een slak kijken die zich traag voortbeweegt  over de koude vochtige aarde. Ben je nou wel, of niet thuis als je je huis altijd met je meedraagt?
 
Tijdens een van de maaltijden kijkt mijn kleinzoon vanuit zijn hoge positie in de kinderstoel hoe zijn vader met smaak van zijn eten geniet. Sla, aardappeltjes en vlees. Elk hapje dat in de mond van papa verdwijnt haalt hij op en brengt hij weg met zijn oogjes. Zijn hersentjes werken op volle toeren. Je ziet het aan het ernstige smoeltje waarmee hij een en ander gadeslaat.
 
Dan vindt hij het blijkbaar tijd voor het geven van commentaar. Zijn verbazing is groot. Papa eet blaadjes ! Papa vindt blaadjes lekker…” Hij kan er met zijn pet niet bij. Hoe is het nou toch mogelijk dat iemand hetzelfde lust als een slak. Dat gaat zijn bevattingsvermogen te boven.
 
Nog net niet hoofdschuddend eet hij zijn eigen bordje leeg. Het zal nog wel even duren voor hij grote mensen begrijpt.

Annemiek Hattink