1961: Cannes, Frankrijk

Op zaterdag 18 maart was het Palais de Festivals opnieuw het decor voor het Eurovisie Songfestival. De gastvrouw was Jacqueline Joubert. De wedstrijd werd voor het eerst op een zaterdag gehouden met een record aantal deelnemers van zestien landen. In 1961 melden ook Finland, Joegoslavië en Spanje zich aan.

Greetje Kauffeld eindigt voor Nederland niet hoog. Haar liedje ‘Wat een dag’ haalt de tiende plaats. Jean-Claude Pascal wint voor Luxemburg met ‘Nous les amoureux’. Hij was een bekend acteur. Hij stond in Cannes bijna roerloos op de bühne, maar wist met enkele kleine veranderingen in zijn gezichtsuitdrukking en een raadselachtige glimlach uitstekend de smeulende hartstocht van het liedje over te brengen. Het nummer ‘Are you sure’ van The Allisons, (Groot Brittannië) behaalde weliswaar geen eerste positie, ze werden tweede, maar het nummer werd wel een hit in heel Europa. Op de derde plaats stond Zwitserland met het nummer ‘Nous aurons demain’ gezongen door Franca di Rienzo. Het songfestival van 1961 was weer een succes voor de producenten en het publiek gezien de kijkcijfers.

1962: Villa Luovigny, Luxemburg

Het zevende Eurovisie Songfestival, met zestien deelnemende landen, werd op zondag 18 maart uitgezonden vanuit het Grote Auditorium van RTL, gepresenteerd door Mireille Delanoy. Veel van de artiesten, die dit jaar van de partij waren, hadden al eens meegedaan of zouden later nog eens terugkomen. De jurering werd weer eens aangepast: het tijdperk van ‘nul punten’ is aangebroken.

Frankrijk won met Isabelle Aubret en het hypnotiserende chanson ‘Un premier amour’ dat een betoverend effect had op het publiek en leden van de jury. De tweede plaats werd bezet door Monaco met het nummer ‘Dis rien’ door François Deguelt. Luxemburg werd vertegenwoordigd door Camillo Felgen die ‘Petit bonhomme’ naar de derde plaats zong. De Spelbrekers eindigen voor Nederland op de dertiende plaats en nul punten, met het lied ‘Katinka’. Het commercieel succes was dit jaar echter voor Conny Froboess dankzij het lied ‘Zwei kleine Italiener’.

De wedstrijd van 1962 was eigenlijk maar een saaie en kleurloze aangelegenheid. De liedjes klonken allemaal min of meer hetzelfde als de voorgaande jaren, waardoor het niet echt spannend werd. De Joegoslaven zorgden in elk geval nog voor enige originaliteit met hun liedje, dat gebaseerd was op het thema van twee in het duister opgloeiende sigaretten, als metafoor voor romantiek. Ze bereikte er de vierde plaats mee.

1963: Londen, Groot Brittannië

Zaterdag 23 maart verzorgde de BBC Television centre de uitzending met evenveel deelnemende landen als in 1962. de gastvrouw van deze editie was weer Katie Boyle. Het was een topjaar wat betreft deelnemers, al dan niet aan het begin van hun carrière. Nana Mouskouri won weliswaar niet, maar werd mede door het optreden wel wereldberoemd. Ook Françoise Hardy (Monaco) en Heidi Bruhl (West Duitsland) deden mee en werden later echte jeugdidolen. Nederland werd vertegenwoordigd door Annie Palmen en haar liedje ‘Speeldoos’. Nederland eindigde net als Noorwegen, Finland en Zweden op de laatste plaats met 0 punten. Denemarken won deze editie van het Eurovisie Songfestival met Grethe (zangeres) & Jorgen (gitarist) Ingmann en het liedje ‘Dansevise’. De hypnotiserende melodie werd ondersteund door visuele effecten, zoals een draaiende maalstroom van wervelende vormen die over het scherm bewogen en het onwezenlijke effect van de muziek versterkten. Esther Ofarim vertegenwoordigde Zwitserland en kwam op de tweede plaats terecht. De derde plaats was voor Italië met Emillio Pericoli.

1964: Kopenhagen, Denemarken

Op zaterdag 21 maart gingen de zestien deelnemende landen met elkaar de strijd aan in de concertzaal van het Tivolipark. De gastvrouw was Lotte Wæver. Zweden liet het afweten, terwijl Portugal debuteerde. Nederland werd vertegenwoordigd door Anneke Grönloh. Haar nummer ‘Jij bent mijn leven’ krijgt maar twee punten en dat levert een gedeelde tiende plaats op. De overduidelijke winnares is de jonge Italiaanse Gigliola Cinquetti met haar vertolking van ‘Non ho l’eta’.

De jury’s waren helemaal weg van de prachtige stem van de zestienjarige Gigliola en haar heftige, in toom gehouden emotie. Haar liedje had vanaf het begin van de stemming de leiding. Matt Monro, een populaire Britse zanger, gooide hoge ogen met het liedje ‘I love the little things’. Hoewel hij een voortreffelijke uitvoering gaf van het enige Engelstalige liedje van die avond, eindigde Monro op de tweede plaats met 17 punten. De winnares van het festival kreeg er bijna driemaal zoveel! Monaco bezet de derde plaats met de Franse zanger Romuald.

Cinquetti werd de jongste winnaar van het festival, een eer die ze behield tot 1986. Er is geen archieffilm bewaard gebleven, wat natuurlijk erg jammer is. Nog los van de prestaties was dit de eerste en tot nu toe de enige uitzending, die werd onderbroken door een demonstrant. Na de Zwitserse bijdrage liep een als toneelknecht verklede man het podium op met een bord waarop de tekst ‘Boycot Franco en Salazar!’ te lezen stond, waarmee hij verwees naar de dictators van Spanje en Portugal.

1965: Napels, Italië

Het festival vond in 1965 plaats op 20 maart in een zaal met de grootste naam Sala di Concerto della RAI. Het was het grootste festival tot dan toe, 18 landen deden mee en de gastvrouw was Renata Maura. Volgens schattingen werd het Songfestival door ongeveer 150 miljoen kijkers over de gehele wereld gevolgd. Conny Vandenbos mocht Nederland in het begin van haar carrière op het Eurovisie Songfestival vertegenwoordigen. Helaas kreeg haar nummer ‘Het is genoeg’ niet voldoende punten om bij de eerste drie te eindigen, ze eindigde op de elfde plaats.

De bekende, in 1991 overleden, componist, tekstschrijver en zanger Serge Gainsbourg schreef het winnende lied voor de toen nog onbekende zangeres France Gall. Met ‘Poupée de cire, poupé de son’ bezorgde zij Luxemburg opnieuw een overwinning. De brutale interpretatie door France Gall sloeg aan bij iedereen en leverde het bewijs dat het Songfestival toch openstond voor hippe en vernieuwende trends. De tweede plaats was voor Kathy Kirby voor Groot Brittannië met het lied ‘I belong’ en de derde plaats werd bezet door Frankrijk met het nummer ‘N’avoue jamais’ gezongen door Guy Mardal. Het gastland werd vertegenwoordigd door Ladykiller Bobby Solo, met het nummer ‘Se piangi, se ridi’, die het succes van Gigliola Cinquetti probeerde te evenaren. Dat lukte niet; hij haalde ‘slechts’ de vierde plaats.

1966: Villa Luovigny, Luxemburg

Wederom vond het festival plaats in het Grand Auditorium de RTL, de gastvrouw was Josiane Shen en er was hetzelfde aantal deelnemende landen als het vorige jaar. In deze aflevering van het festival werd, meer dan in welke andere finale in de jaren zestig dan ook, de tijdgeest weerspiegeld, zowel qua muziek evenals het toneelontwerp, waar een ronddraaiend pop art mobile werd opgehangen.

Voor Udo Jürgens was driemaal scheepsrecht. Nadat hij in 1964 een zesde en in 1965 een vierde plaats behaalde, won hij in 1966 voor Oostenrijk met het door hemzelf geschreven lied ‘Merci Chérie’. Domenico Modugno wist zijn succes uit 1958 (‘Volare’) niet te herhalen en behaalde de laatste plaats. Lill Lindfors & Svante Thuresson zongen Zweden naar de tweede plaats. Noorwegen, vertegenwoordigd door Ase Kleveland, kwam op de derde plaats terecht. Nederland werd vertegenwoordigd door Milly Scott (‘Fernando en Philippo’), wat resulteerde in een magere vijftiende plaats. Milly was de eerste zwarte deelnemer aan het Eurovisie songfestival!

1967: Wenen, Oostenrijk

Vanuit de protserige grote balzaal van de historische Wiener Hofburg gingen de zeventien deelnemende landen op 8 april 1967 de strijd aan. De gastvrouw was Erika Vaal. Nederland beet de spits af met Thérèse Steinmetz en het liedje ‘Ring dinge ding’. Er zat niet meer in dan twee punten voor haar en Nederland. Vicky Leandros deed mee voor Luxemburg en ook België stuurde een bekende ster, Louis Neefs, die zevende werd.

Sandie Shaw uit Groot Brittannië won dankzij haar onschuldige uitstraling het twaalfde Eurovisie Songfestival met ‘Puppet on a string’. Sandie Shaw was in één klap beroemd geworden met haar liedje ‘Always something there to remind me’, dat in 1964 de Britse hitlijsten aanvoerde. Ze was een symbool van het optimisme van haar tijd en was enorm populair. Ze zag er zeer modern uit en verscheen altijd op blote voeten op het toneel wat al snel haar handelsmerk werd. De Ier Sean Dunphy eindigde als tweede en Frankrijk veroverde een derde plaats. Het had Groot Brittannië tien jaar gekost om zijn eerste Eurovisieoverwinning binnen te halen en het gebeurde in een niet te evenaren stijl.

1968: Londen, Groot Brittannië

Het festival werd op 6 april 1968 vanuit de Royal Albert Hall uitgezonden. Er waren zeventien deelnemende landen en de gastvrouw was wederom Katie Boyle. Wat deze wedstrijd anders maakte dan de voorgaande, is het feit dat het in kleur werd uitgezonden. Het lied dat door Spanje was uitverkoren om het land te vertegenwoordigen zorgde voor een grote rel. Juan Manuel Serat wilde zijn liedje ‘La la la’ alleen maar in het Catalaans zingen. Dat werd hem door de Spaanse autoriteiten verboden. Massiel nam zijn plaats over en won. Nederland met Ronnie Tober (en het lied ‘Morgen’) kwam niet verder dan een laatste plaats. Groot Brittannië (Cliff Richard) werd tweede en de derde plaats was voor Isabelle Aubret van Frankrijk.

Het winnende lied van Massiel kreeg meer kritiek dan menig ander winnend liedje. Toen de stemming haar ontknoping naderde stond Groot Brittannië aan de leiding en Spanje op de tweede plaats. Toen Duitsland twee punten aan Groot Brittannië gaf, ging er een luid gejuich op in de zaal maar… de Duitsers gaven vervolgens zes punten aan Spanje en bracht daarmee Spanje aan de leiding met een punt meer. Toen werd het stil in de zaal. Nu moest alleen Joegoslavië nog zijn stem uitbrengen. Het was sinds 1963 niet meer voorgekomen dat de einduitslag door de punten van het laatste land zou worden beslist. Joegoslavië had besloten om noch aan Groot Brittannië, noch aan Spanje ook maar één punt toe te kennen!

Het eerste songfestival in kleur was een geweldige uitzending geworden, maar het resultaat was een teleurstelling voor de miljoenen kijkers. Voor het eerst werd de geloofwaardigheid van het festival ernstig in twijfel getrokken.

1969: Madrid, Spanje

Op zaterdag 29 maart 1969 vond de uitzending plaats vanuit het Teatro Real Opera in Madrid met zestien deelnemende landen en gastvrouw, Laurita Valenzuela. Oostenrijk nam een politiek correct standpunt in en weigerde deel te nemen, omdat het bezwaar had mee te werken aan het songfestival dat geproduceerd zou worden onder het Francobewind. De politieke complicaties rond het regiem in Spanje vormden geen direct probleem voor de wedstrijd, maar de show eindigde in een controverse waarna het Eurovisie Songfestival bijna roemloos ten onder zou gaan!

In de historie van het Eurovisie Songfestival is 1969 het meest opvallende jaar. Maar liefst vier landen eindigden met hun inzending op een eerste plaats, te weten, Spanje met Salomé en het lied ‘Vivo Cantando’, Groot Brittannië met Lulu en het nummer ‘Boom bang a bang’, Nederland met Lenny Kuhr en het lied ‘De Troubadour’ en Frankrijk met Frida Boccara en het nummer ‘Un jour un enfant’. Voor de leden van de jury’s was het moeilijk om te kiezen uit de concurrenten. Met alleen nog Finland (Helsinki) dat nog moest stemmen steeg de spanning. Finland gaf een punt aan Groot Brittannië, nu stonden alle vier de landen gelijk. De overige 9 Finse punten gingen naar: Ierland, Italië, Zwitserland en Zweden.

Het applaus dat geklonken had toen Finland zijn stem had, ging even later over in een verbaasde stilte. Niemand leek te weten wat deze uitslag betekende. Laurita Valenzuela vroeg de waarnemer van het Eurovisie, Clifford Brown, om uitleg. Deze verzekerde haar, tot twee maal toe, dat er vier winnaars waren! In 1992 gaf Clifford Brown in een BBC documentaire toe dat de uitslag bij veel mensen afkeer had opgeroepen. De media waren eensluidend vernietigend in hun oordeel en in alle landen werd deze uitslag veroordeeld. Kortom er heerste grote onvrede over de uitslag. De aflevering van 1970 kwam in gevaar doordat landen het massaal lieten afweten. De toekomst van het Eurovisie Songfestival stond op het spel.