Constant en Berdien (versie 1)

Wat brengt de liefde menig paar,
in groote rampen en gevaar.
Veel door die ouders hovaardij,
zo komen die kinderen in het lij.

Constant ter deugd in jonkmans roem,
bemind’ Berdien die schone bloem.
Maar zijne stand was te gemein,
waarop haar ouders tegen zijn.

Wanneer Constant hun dochter vraagt,
dan wordt hij schandig weggejaagd.
Constant geen troost waar dat hij gaat,
ver buiten hoop wordt hij soldaat.

Hij dient getrouw Berdien die treurt,
word van haar ouders nagespeurd.
Door zijn braaf gedrag en groot verstand,
wordt hij verheven tot sergeant.

Constant geen troost waar dat hij gaat,
hij heeft een klein verlof aangevraagd.
Het was maar om zijn lief Berdien,
nog eens te spreken of te zien.

Hij deed haar ouders bittere klacht,
maar ze zijn nog in dezelfde gedacht.
Zij spraken soldaat maakt u van hier,
maak met een bedelares plezier.

Toen is hij achter het huis gegaan,
heeft daar zijn laatste klacht gedaan.
Hij riep Berdien het is gedaan,
daar zijn uw ouders d’oorzaak van.

Om u te verlaten dat doet me pijn,
dat vroeg of laat mijn dood zal zijn.
Wij zijn voor God als man en vrouw,
ik blijf u tot den dood getrouw.

Hij heeft zijn bajonet aanvaard,
stak het in zijn hart en viel ter aard.
Berdien hoort zijn droef geluid,
zij raast en breekt haar vensterruit.

Daar ziet zij met droef gemoed,
haar minnaar zwemmen in zijn bloed.
En sprak zijt gij uit liefde groot,
voor mij gekomen tot de dood.

Zij neemt het bajonet vol bloed,
en stak het met een droef gemoed.
Diep in haar teeder maagden hart,
zonk bij haar minnaar neer met smart.

Spiegelt uw ouders ’t is een leer,
bracht toch voor ’t geld geen liefde meer.
Wat vast de liefde te boven gaat,
verwacht de dood of droevige staat.