De grenssoldaat

Versie 1
(met dank aan Inez voor het sturen van de tekst)

Hij was soldaat, hij moest de grens bewaken.
De smokkelaars zij waren steeds actief.
Hij dacht er niet aan zijn plicht te verzaken,
Hij schoot als ’t moest op smokkelaar en dief.
Ginds in het dorp had hij zijn geliefde trouw gezworen,
Zij beminden o zo zeer elkaar.
Al was haar vader ook een smokkelaar,
Ze was zo rein hij dacht alleen aan haar,
Ze was zo rein hij dacht alleen aan haar.

Zeg aan je vader dat hij op moet passen
En met dat smokkelen uit mijn nabijheid blijft.
Mijn waakzaam oog zal hem dan eens verrassen,
Indien hij hier de boel ’t land uitdrijft.
Beloof me dat je, je nimmer laat misleiden,
Om hem te volgen op zijn pad.
Het is te gevaarlijk en te slecht voor jou m’n schat ,
Och lieveling, zeg toe beloof me dat,
Och lieveling, zeg toe beloof me dat.

Op zek’re nacht toen hij op post moest komen
En een uur stond hij daar eenzaam reeds op wacht.
Terwijl hij aan zijn lieveling dacht,
Doorboord’ zijn oog de donk’re nacht.
Daar waar de grenzen zich elkander scheiden
Slopen twee schaduwen behoedzaam voort.
Hé daar klinkt het voor de eerste maal.
Een schot een gil hij had er een doorboord,
Een schot een gil hij had er een doorboord.

In stilte knielt hij bij het lichaam neder,
Maar wie ontdekt zijn droefheid en zijn smart.
Z’n lieveling ze ligt levenloos in zijn armen,
Een kogel trof haar midden in het hart.
Wanhopig heeft hij zijn besluit genomen,
Een schot valt voor de tweede keer.
Hij had voldaan aan zijn soldatenplicht,
Die arme grenssoldaat hij leeft niet meer,
Die arme grenssoldaat hij leeft niet meer.

———————————————————————-
Versie 2
(met dank aan Wim van Rijn)

Hij was soldaat, hij moest de grens bewaken,
De smokkelaars, ze waren zo actief.
Hij vreesde niet zijn plicht ooit te verzaken,
Schoot als het moest op smokkelaar of dief.
In ’t dorp had hij zijn liefste trouw gezworen,
Ze minden o zo zeer elkaar,
Al was haar vader ook een smokkelaar,
Zij was zo rein, hij dacht alleen aan haar.

‘Zeg aan je vader, dat hij op moet passen,
En met het smok’len verre van mij blijft.
Mijn waakzaam oog zal hem toch eens verrassen,
Indien hij hier de boel het land uitdrijft.
Zeg mij dat jij je nimmer laat misleiden,
Om hem te volgen op zijn pad,
’t Is te gevaarlijk en te slecht m’n schat,
Och lieveling, zeg toe, beloof me dat.

Vraag niet om hem gewoon te laten lopen,
Hem laten gaan, zo midden in de nacht.
Met smokkelwaar om elders te verkopen,
Dat kan ik niet op mijn soldatenwacht.
Mijn lief daaraan zal ik niet kunnen denken,
Al zou ‘k het gaarne doen voor jou,
‘k Schendt nooit de eed van mijn soldatentrouw,
Zelfs niet al ‘k jou er door verliezen zou.’

Op zek’re nacht, toen hij op post moest komen,
Een tijd stond hij daar eenzaam reeds op wacht.
Terwijl hij van zijn lieveling bleef dromen,
Doorboort zijn oog de donker-stille nacht.
Dit was de tijd dat er wat aan kon komen,
De grens passeren stil en stom,
Hij wachtte lang, de uren vlogen om,
De bomen ruisten zacht geheel rondom.

In stilte stond hij lang reeds daar te wachten,
Maar plots’ling had hij een geluid gehoord.
Daar waar de wegen zich elkander kruisen,
Slopen twee schaduwen behoedzaam voort.
‘Werda!’ zo roept hij reeds ten derde male,
’n Schot, ’n gil, hij trof er een,
De and’re schaduw die vloog ijlings heen,
En toen was het weer stil zoals voorheen.

In stilte knielt hij bij het lichaam neder,
Maar wie beschrijft zijn wanhoop en zijn smart.
Z’n lieveling ligt levenloos ter aarde,
Een kogel trof haar midden in ’t hart.
Wanhopig heeft hij een besluit genomen,
Een schot knalt voor de tweede keer,
Hij had voldaan aan zijn soldateneer,
De arme grenssoldaat hij was niet meer.

Zo vonden hem bij dag zijn kameraden,
En naast hem lag zijn liefste lieveling.
Hun handen lagen op elkaar geladen,
En aan haar vinger blonk zijn gouden ring.
Ze werden beiden in ’t dorp begraven,
Ze blijven eeuwig bij elkaar,
De grenssoldaat, zijn lieve smokkelaar,
De liefde kent geen grens, dat blijkt toch zonneklaar.