De werkman

O, gij die nooit gebrek of armoe kende,
Van jongs af aan, aan weelde en vreugd gewoon,
Nooit leefdet gij in rampspoed en ellende,
Gij roept vaak uit: ,,Wat is het leven schoon!’
Maar ak’lig lot is mij op aard beschoren,
Ik word gekweld door kommer en verdriet,
Ik ben een mensch wil mijne klacht aanhooren,
Vergeet, o neen, vergeet den werkman niet.

O treedt met mij die gindsche woning binnen,
Daar treft u armoe, droefheid en naar geween,
Wat moeten die arme lieden gaan beginnen,
Beschouw die man, hij is geen dronkaard neen.
Hij heeft geen werk, er is gebrek aan eten,
En gij die dit tooneel van lijden ziet,
O luistert naar de stem van uw geweten,
Vergeet, o neen, vergeet den werkman niet.

Een stukje brood, ik sterf bijna van honger,
Zoo smeekt een kind van pas acht jaren oud,
De andere nog van twee of drie jaren jonger,
Riep: ,,Vaderlief ’t is hier zoo bitter koud.’
Geen brood geen vuur om hen iets te verwarmen,
Geen daag’lijks brood en ’t lijden in ’t verschiet,
O groote God Gij Trooster van de armen,
Vergeet, o neen, vergeet den werkman niet.

Verzacht het lot van hen die moeten zwoegen,
Tot nut en welzijn van de maatschappij,
Een goede daad schenkt hen het meest genoegen,
Dan zijn we dankbaar en ook tevens blij.
Een weinig hulp schenkt hun nieuwe krachten,
Gij die het zoetst genot in hunne boezem giet,
Om hun gebrek en lijden te verzachten,
Vergeet, o neen, vergeet den werkman niet.

Wat baat het geld, het nietig slijk der aarde,
Voor hem die het in overvloed bezit,
Geen vreugd of heil de arme hier vergaarde,
Maar op zijn hoed of op zijn geldkist zit.
Daarom doet wel, gedenkt steeds aan de armen,
Want ook uw loon ligt later in ’t verschiet,
Schenk hen ook brood, wil hen bij kou verwarmen,
Vergeet, o neen, vergeet den werkman niet.