De wilgen

Daar waren eens zeven wilgen
In ene boerenwei,
Die droegen grote pruiken op
Hun oude harde houtenkop,
En stonden in een rij.
En hunne pruik met haren
Die kwam nooit tot bedaren
Ze knikten al maar: ‘Ja en neen’,
Wat dat wou zeggen wist er geen.

Toen kwamen er heel veel vogeltjes-
Die bouwden daar hun nest,
Die woonden allen paar aan paar,
En leefden leutig met elkaar,
En vonden ’t opperbest.
En ieder zong een liedje_
Van wiede-wiede-wiedje,-
Maar al de wilgen riepen: ‘Och,
Wat schreeuwen daar die vogels toch!’

Toen kwam de wilde wervelwind-
Die ziet ze daar zo staan,
En draait zich driemaal om en zeit:
‘Wat ’s dat nou voor parmantigheid!’
En waait zó op ze aan-
Eerst deden ze nog deftig,
Maar ’t werd hun gauw te heftig-
Toen riepen ze allen door mekaar:
‘O jeminee wat is dat naar!’

Toen kwam een grote regenbui-
Die keek heel boos en zei:
‘Die pruiken vind ik veel te hoog,
Dat ’s geen fatsoen, die zijn te droog-
Daar moet wat water bij!’-
De wilgen snikten en steenden:
‘Wat is dat nat’- ze weenden!
‘O!’riepen ze met ’n lang gezicht
Nee dat vergeten wij niet licht!’

Toen kwam een dikke bonte koe-
Die snoof zo ’s en zei: ‘wel
Zo`n wilgeblaadje mag ik graag,
Dat ’s juist goed voor een volle maag
En voor een zwak gestel!
‘k Mag zeker van uw pruiken
Wel ’n kleinigheid gebruiken?’-
De wilgen zuchtten elkander toe:
‘Wat zeg je nou van zó een koe!’

Toen werd op ’t laatst hun pruiken bol
Zo alleraakligst lang,
Dat iedereen van schrik wegliep-
De vogels riepen: ‘piep piep piep!’
En werden ook wat bang.
En ieder zei: ‘wat vreeslijk!
Dat ’s zeker ongeneeslijk!’
De wilgen dachten: ‘Dat ’s juist fijn,
’t Bewijst dat wij van adel zijn!’

Toen kwam de boerenkapper aan,
Die had een lange schaar-
En knipte met een grote hap
Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap,
Door al dat wilgenhaar!-
Zij schrokken zelf verbazend,
Maar de and’ren lachten razend,
En riepen allemaal brutaal:
‘Wat bennen jullie nou weer kaal!’