Een gelukkige vrouw

Toen de Koning van Egypte
In z’n Staatspapieren las:
Dat er geen gelukkig vrouwtje
In z’n rijk te vinden was,
Liet ie z’n minister komen
En die zei die: ,,Goeie vrind,
Zorg dat jij me voor vanavond
Een gelukkig vrouwtje vindt!’

De minister ging toen vragen,
’t Eerst bij zijn Koningin:
,, Majesteit, leeft U gelukkig,
Gaat U alles naar den zin?’
De vorstin begon te zuchten
Bij die ongewone vraag
En ze zei: ,,Ik ben rampzalig,
Want mijn voorhoofd is te laag.’

De minister nam toen afscheid
En ontmoette een slavin,
En hij vroeg haar: ,,Zeg ’s liefje,
Is jouw leven naar je zin?’
,,Ach, ik ben zoo ongelukkig’
Zei ’t meisje rood van spijt,
,,Want al kleed ik me als dame,
Toch blijf ik maar een keukenmeid.’

De minister ging toen peinzend
Naar een rijke koopmansvrouw,
En hij dacht dat zoo een dame
Wel gelukkig wezen zou.
Maar die zei: ,,Ik voel me treurig
Dat ik mij niet bet’ren kan;
Pas heeft iemand mij verlaten
Of ik spreek al kwaad er van.’

Wel aan honderd and’re vrouwen
Deed hij nu dezelfde vraag.
d’ Eene kende geen vergiff’nis,
d’ Andere vergaf te graag.
Treurig ging hij naar z’n Koning:
,,Majesteit, men heeft gelijk;
Een volmaakt gelukkig vrouwtje
Vind ik nergens in Uw rijk.’

Met een glimlach sprak de Koning:
,,Beste vrind, je zocht niet goed;
Ik ben even wezen kijken
En ik heb er een ontmoet.
Ik ging daarvoor naar Uw woning
En daar vond ik haar al gauw;
Zoo’n volmaakt gelukkig vrouwtje
Is je eigen lieve vrouw!’

,,Toen ik vroeg of ze soms treurde,
Of ze iets te wenschen had,
Of ze met betraande oogen
Dikwijls in den donker zat?’
Zei ze:,,Majesteit vergeef me,
Als U dat denkt hebt U ’t mis,
O ik voel me zoo gelukkig
Nu mijn man de deur uit is.’