Een Prinsje kwam ’s met z’n hondje, Z’n kinderjuf en z’n knecht, Al drentelende door de Hofstad, Ook in ’n kleine buurt terecht. Men had ’t Prinsje voorgeschreven Om wat te loopen nu en dan, Daar kreeg ’t ’n gezonder kleurtje En misschien ook wat eetlust van.
Terwijl ’t dan zoo op ’n morgen Al uren lang gewandeld had, Zag ’t ’n arme, grijze stakker Die van ’n korst te smullen zat. Toen vroeg tie angstig an z’n juffer: ,,Wat doet daar toch die ouwe man?’ ’t Prinsje wou maar niet begrijpen Dat men van zoo iets smullen kan.
En toen dat bleeke, teere Prinsje Al dichter bij den stakker kwam, Kreeg ’t opeens een groote honger En zei: ,,Geef mij die boterham!’ De kinderjuffer kreeg ’n flauwte, De knecht riep: ,,Hoogheid kom toch mee!’ ’t Hondje kefte van benauwdheid De bedelaar zei kauwend: ,,Nee!’
’t Prinsje liep toen schreiend verder En snikte dat ’t honger had, En dat ’t juist de korst wou hebben Waarvan die ouwe man zoo at. De knecht liep dalijk naar de stumper En riep: ,,Geef ons die korsten, gauw!’ ,,’t Is zijne Hoogheid, Prins Cornelis Die van je brood wat eten wou!’
De arme man begon te beven Liep naar de stad en stal ’n rok, Een dasje en ’n helder frontje Een hooge zijje en ’n stok. Hij vroeg en kreeg ’n audiëntie En mocht toen ’t paleis in gaan, Daar bood hij met ’n diepe buiging Den Prins z’n boterhammen aan.
De bedelaar werd als belooning Onmiddellijk gedecoreerd, De boterham werd door den hofarts Nauwkeurig gedesinfecteerd. Maar toen de Prins er van zou eten Toen lustte hij die korst niet meer, Men legde die in ’n vitrine Van ’t Paleis-museum neer.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
