Hutje bij de zee (2 versies)

Versie 1
(tekst Anthonius Franse)

Beelden uit mijn kinderjaren
uit mijn jeugd zo vrij en blij
trekken somtijds kalm en rustig
aan mijn peinzend oog voorbij
‘k Denk nog dikwijls aan die da-agen
vol geluk en stille vreê
hoe verheugd ik steeds ontwaakte
in ons hutje bij de zee
Hoe verheugd ik steeds ontwaakte
in ons hutje, ons hutje bij de zee

Mijn verbeelding ziet de bloemen
voor ons nederig venster staan
En ’t strand waar ‘k schelpen gaarde
glanzen bij het licht der maan
‘k Hoor mijn moeders zoet vermanen
als ze mij in ’t bedje leê
En ik voel weer ’s levens morgen
in ons hutje bij de zee
En ik voel weer ’s levens morgen
in ons hutje ons hutje bij de zee

Wat ik later mocht ervaren
’s levens droefheid ’s levens vreugd
Iimer zal mijn hart u loven
vreedzaam plekje uit mijn jeugd
En mijn laatste wens zal we-ezen
dat ik eens in kalm en vreê
’t moede hoofd ter rust mag vleien
in ons hutje bij de zee
’t Moede hoofd ter rust mag vleien
in ons hutje, ons hutje bij de zee

Alternatief laatste couplet:
(met dank aan Inez)

Wat mij later zal gebeuren
’s levens droefheid ’s levens vreugd
Nimmer zal ik die plek vergeten
dierbaar plekje mijner jeugd
En mijn laatste wensch zal wezen
dat ik eens verheugd, tevreê
het moede hoofd terneer kan vleien
in ons hutje aan de zee
Het moede hoofd terneer kan vleien
in ons hutje aan de zee

————————————-
Versie 2
(tekst Mr. M.B. le Jeune)

Denk ik aan mijn kinderjaren,
aan de dagen uit mijn jeugd.
’t is mij of ’t slechts droomen waren,
droomen vol geluk en vreugd.
Nooit verdriet, steeds zonder zorgen,
‘k zag vervuld mijn kleinste beê,
frisch en vroolijk ied’re morgen
in het hutje aan de zee.
Frisch en vroolijk ied’re morgen
in het hutje, het hutje aan de zee.

‘k Zie de rozenstruiken bloeien,
ruik hun aangename geur,
‘k Hoor de wind langs ’t hutje loeien,
en hem gieren door de deur
Moeder hoor ik zachtkens zingen,
zoo gelukkig en tevreê,
Ik verlang naar vele dingen
in het hutje aan de zee.
Ik verlang naar vele dingen
in het hutje, het hutje aan de zee.

Schoon reeds jaren zijn vervlogen
dat blijft toch mijn eenig thuis;
‘k Zie het altijd voor mijn oogen,
mijn zoo dierbaar ouderhuis.
Al mocht weelde mij omzweven,
toch blijft steeds mijn laatste beê,
Mocht ik eens nog rustig leven
in het hutje aan de zee.
Mocht ik eens nog rustig leven
in het hutje, het hutje aan de zee.