Misdaad en straf

Op een zachten Zondagmorgen,
Voor hij naar de kerk zou gaan,
Liep een boertje zonder zorgen
Langs zijn akker rijpend graan.

Toen de oorlog was begonnen,
Kon hij aan ’t maaien gaan;
Ver van strijd en van kanonnen,
Ving heet oogsten rustig aan.

Al zijn knechts en al zijn meiden
Gingen zingend aan het werk;
Volle wagens kwamen rijden
Naar de dorschvloer bij de kerk.

Toen na vele drukke dagen
Heel de oogst was ingehaald,
En de schoven binnen lagen,
Werd het karig loon betaald.

Pralend stond de boere-Koning,
Trotsch op al zijn heerlijk graan,
Voor de rijke, ruime woning
Toen de arbeid was gedaan.

Door de booze oorlogsdagen
Werd het koren wonder duur,
Tot men hem de prijs kwam vragen
Van den voorraad in zijn schuur.

,,Ga maar verder met je wagen,
Ik bewaar het beste man,
Als de honger goed gaat knagen,
Maak ik er veel meer winst van.’

Burgemeester die liet zeggen
Dat de diender komen zou,
Om beslag er op te leggen,
Als hij niet verkoopen wou.

Maar voor daar toe werd besloten,
Had de boer zijn prachtig graan
Met petroleum begoten
Liever dan het af te staan.

Heel de oogst was nu verloren,
Honger kwam er overal,
En die boer die smeet z’n koren,
Op zijn mesthoop bij den stal.

Iedereen gin hem vermijden,
Niemand die iets tot hem zei,
Al de knechts en al de meiden
Liepen morrend hem voorbij.

Toen de boeren gingen zaaien
Werkte niemand op zijn land;
En geen een der dorpelingen
Nam voor hem den ploeg ter hand.

Dubbel loon wou hij betalen
Niemand raakte aan zijn geld;
Niemand liet zich overhalen
Om te werken in zijn veld.

Op den mesthoop lag het koren
Weggegooid met eigen hand,
Zelfs zijn mest ging nog verloren,
Werd vergif voor veld en land.

Ziet hem daar wanhopig loopen,
Die zijn graan bij hongersnood,
Liever dan het te verkoopen
Met petroleum begoot.

Maar de straf voor dezen stakker
Was, als altijd, zeer nabij,
Want zijn groote, mooie akker,
Werd een dorre, droge hei.