Dorus was voor zijn pensioentje
Naar het postkantoor gegaan,
Met ’n droppel aan z’n kokkert
Pakte ie de centen aan.
‘Dank ie’, zei die vroolijk zuchtend,
Met z’n oogies op mekaar,
’t Was voor ’t eerst dat ie weer lachte
In de laatste vijftien jaar.
Bevend stapte-nie naar buiten
Met die twee pop in z’n zak.
Eerst kocht ie ’n houten pijpie
En ’n onsie rooktabak.
Toen ging die ’s effies temmen
Om te kijken hoe dat ging.
Want hij most ’t zijn hebben
Van dit elektrieksche ding.
Dorus tremde naar ’t kerhof
Waar z’n ouwe Sientje lag
Met de centjes in z’n handen
Zei die d’r ’s goeien dag.
Als die ouwe nou nog leefde
Kreeg ze d’r d’r porsie van.
Maar die was nou in den Hemel
En daar heb-ie d’r niet an.
Dorus liep met rooje oogen
En z’n centjes naar de stad
En daar ging ie dalijk zoeken
Of tie soms nog kindren had.
Toen z’n schoonzoon ‘m zag komme
Zei die ‘Smeer ‘m maar medeen.’
Tot ie van ’t pensioentje hoorde
En toen vroeg ie wat te leen.
Dalijk moest de ouwe dokken
Voor die heel de boel verzoop
Met z’n dochter en de jongens
Moest-ie naar de bioskoop.
Toen nog ’n portretje maken
Bij de druk maar op de knop
Daarna nog ’n lekker rondje
En toen was ’t hussie op.
Toen d’r niks meer viel te halen
Ging z’n schoonzoon d’r vandoor
En van de geleende centen
Namen ze d’r nog een voor.
Zachies zei die toen z’m platzak
Voor ’t armenhuis lieten staan:
‘ ’t Is te weinig om te leven
En te veel om dood te gaan.’
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.