Daf 33

Grappig, ik heb het automerk DAF zien komen en ook weer zien gaan wat personenauto’s betreft. De allereerste was de Daffodil. Een wereldsensatie, want de aandrijving was geen automaat, maar een Variomatic. Ondiplomatiek gezegd bracht je door gas te geven twee bretels in beweging die via groter wordende tandwielen de auto voortstuwden, dus zonder versnellingsintervallen. Voor je gevoel of je op een Mobilette of Peugeot bromfiets zat in die tijd, maar dan even anders. Prachtuitvinding, alleen met als gevolg dat veel bejaarden alsnog voor een automaat hun rijbewijs gingen halen met de aankoop van een DAF als gevolg. En ja, zo zie je hoe belangrijk of desastreus een imago is, want veel jongeren wilden niet gezien worden in wat men omschreef als een ‘Truttenschudder’. Men heeft nog gepoogd het imago om te buigen door aan rally’s me te gaan doen, maar dat mocht niet meer baten. Na een aantal facelifts werd de DAF 33 geïntroduceerd.

Het design was van Michelotti, Italiaans dus en eigenlijk niks mis mee. Ik kan hem mij nog goed herinneren, want onze buurvrouw mevrouw de Groot in Den Haag kocht er een. Zij was invalide, haar man overleed, dus om mobiel te blijven ging zij rijles nemen, slaagde en kocht een rode aangepaste DAF 33. Dus een bevestiging van het imago. Elke zaterdagmiddag waste ik haar DAF, dus maakte ik kennis met elk detail van deze auto tijdens het wassen. Herinnert u zich nog de voorkant? Heel apart gevormde motorkap. Tussen de koplampen sterk aflopend naar de grille. Vanaf de zijkant oogde hij wat als een koetsje met een vierkante kont met scherpe Italiaanse lijnen. Een zeer herkenbaar model. Het interieur was heel Nederlands clean. Eenvoudig met veel kunststof. Leuk stuurtje met weglopende spaken naar het midden. Links en rechts daarvan twee lange fraai gevormde stengels voor de richtingaanwijzers en de claxon en rechts voor iets wat ik niet meer weet. Eenvoudig dashboard met een kilometerteller, een paar trekknoppen en het contactslot. Op het middenconsole een krom hendel met drie standen. Vooruit, neutraal en achteruit.

De bediening was niet boterzacht, maar vroeg enige brute kracht. Starten natuurlijk met de rechtervoet op de rem. Doordat het pruttelende motortje niet soepel licht op het gaspedaal reageerde, moest je altijd het gaspedaal iets dieper intrappen, met als gevold dat hij dan ineens wel fel reageerde en je snel het gas weer los moest laten om er niet als een speer vandoor te gaan. Ik heb ook menig bejaarde als een komeet het parkeervak uit zien komen. Een beetje net zoals het rijden van de grijze MAX-brigade op een elektrische fiets nu.

Door de wat hoge bouw was het prima ruim zitten in deze DAF, zelfs met een hoed op en dat zag je dan ook regelmatig. Een signaal voor de medeweggebruikers om extra op te letten. Hoewel ik liefhebber ben van het luisteren naar mooi motorgeluid had het in de DAF toch iets meer weg van een stoorzender. De bagageruimte was mooi hoog en vlak dus prima voor algemeen gebruik. Het openklappen ging nog met zo’n schuifsysteem. Dus om hem dicht te doen moest de klep weer iets omhoog en dan omlaag.

Tja, een hele knappe vinding die Variomatic, maar de auto kreeg een fout imago en ik vond hem iets te Hollands. Te clean, zonder emotie. Net als dat je Nederland ziet boven Schiphol als je gaat landen. Keurig rechte vakjes. Niks mis mee, maar ook niks aan wat emotie betreft. En auto’s blijven, voor mij althans, emotie!