Opel Manta

Eigenlijk weet ik niet meer wat ik er precies van vond eind jaren ’60, van de Opel Manta. Een beetje ordi geloof ik. Maar als ik er nu op terugkijk was het een geweldige marketingstunt om een hele sportieve auto te ontwikkelen voor de burgerman tegen een hele prettige prijs. De Ford Mustang was daarmee al gestart in 1965 in Amerika en in 1969 introduceerde Ford Europe de Capri volgens hetzelfde principe, gevolgd door Opel met de Manta.

Basis was de Opel Ascona met een hele sportieve vormgeving. Zó slim en zó fraai. En dat laatste in de vorm van een zwaardvis. Ik zou hem nu graag willen hebben, want hij zag er echt opvallend goed uit met zijn slanke strakke lijnen, lange neus en korte kont, maar blijkbaar had ik toen mijn bedenkingen. Regelmatig zat ik achter het stuur van een Manta in de showroom van de Haagse Opel dealer Riva in de Torenstraat, tegenover Florencia, die legendarische Italiaanse ijstent.

De Opel Manta is ook nu nog een genot om naar te kijken, zelfs met wieldoppen eronder. Wat interieur betreft was die regelrecht overgenomen uit de Opel Ascona. Niks mis mee, maar ook niets sportiefs aan. Grappig de tekst in de folder: “Om van een echte sportieve wagen te kunnen genieten hoeft u geen vrijgezel te zijn (het mag natuurlijk wel)”. Ik denk ook dat de Manta meer gekocht werd door boekhouders in hun Midlife Crisis, maar hoe dan ook een erg mooie sportieve en vooral betaalbare auto, gebaseerd op een gegarandeerde degelijkheid van Opel.

Zo iets unieks is ook nooit meer vertoond bij dit merk, ondanks hun pogingen om van het burgerman-imago af te komen, door onder andere voetbalclubs te gaan sponsoren, wat naar mijn idee het imago van dit merk zeker geen goed gedaan heeft en nog steeds niet doet, maar dat terzijde. De Opel Manta, een icoon uit de jaren ’70 en terecht.