Renault Dauphine Gordini

In de jaren ’60, eigenlijk al vanaf de introductie in 1957, was de Renault Daupine een veel gezien model op de Nederlandse wegen. Na een aantal kleine facelifts was er begin jaren ’70 de Renault Dauphine Gordini. Wat model betreft was er in al die jaren niets wezenlijks veranderd. Als ik aan de Dauphine denk, dan schiet mij direct te binnen een buurjongen, een paar portieken verder, aan de Carel Reinierszkade in Den Haag waar ik toen woonde, die wekelijks zijn nieuwe Renault Dauphine stond te wassen op zaterdag. Zijn naam ben ik vergeten, maar ik mocht tijdens de wasbeurt achter het stuur zitten en een soort van auto’tje spelen. Ik zie hem nog staan, een witte Dauphine.

Karakteristiek model met veel ronde vormen. Beetje bol gevormde neus. Geen grille, want de motor zat achterin. Wel een apart gevormde mooi chromen bumper over de kentekenplaat heen. Op zich logisch, want achter de kentekenplaat zat een soort van lade waarin het reservewiel was opgeborgen. Slim hè? De zijkant kende ook wat ronde vormen met vier relatief kleine portieren. Natuurlijk met tochtraampjes vóór en schuifraampjes achter. Traditionele trekhendeltjes als portieropeners. De achterkant was ook redelijk bol gevormd, met op de klep ventilatieribbels. Een soort van grille met daaronder de motor met, let op, 38 pk die deze Dauphine van 0 tot 100 spurtte in 27 seconden. De topsnelheid was 126 kilometer volgens de folder.

Over het interieur schrijft Renault in haar folder: “In het model 1967 presenteert Renault vier nieuwe, heerlijk comfortabele stoelen, overtrokken met rijk nylon jersey of verfijnd kunstleder”. Nou, dat viel allemaal wel mee. Korte zittingen en rugleuningen die weinig steun boden, maar er wel fraai en strak uitzagen. Het zwarte stuur heb ik altijd erg mooi gevonden. Zwart, met links en rechts, waar je gebruikelijk je handen plaatst, een gedeelte met ribbelrandjes, afgezet met boven en onder een chroomrandje. Datzelfde ribbeltje kwam ook terug in het rondje in het midden van het stuur. Lastig uit te leggen, maar heel mooi. Links onder het stuur het zeer herkenbare hendel voor de verlichting en de claxon en rechts onder het stuur het altijd wat Frans gammel aanvoelende hendel voor de richtingaanwijzers. Het dashboard zag er netjes gevormd uit met mat zwart afgewerkt. Weinig knoppen. Duidelijke vierkante snelheidsmeter, met daarin ook de benzinemeter. In het midden een Gordini sierplaatje met daarboven een ielig asbakje met daar in een aflegbakje rechts in de folder afgebeeld een pakje Gauloise met een aansteker en in het aflegbakje rechts een zonnebril en de Guide Julliard de Paris. Rechts onder het stuur het contactslot met de zeer herkenbare en voor die tijd grote Neiman sleutel met een dubbele baard, waarmee ook de sloten van de portieren en de achterklep ontgrendeld konden worden. Recht pookje dat rechtreeks uit de bodem kwam als versnellingshendel. Want ja er was geen middentunnel gezien het voordeel van de achterwielaandrijving en de motor achterin. De uitlaat gaf het zeer herkenbare Dauphine motorgeluid. Leuke, elegante, typisch Franse gezinsauto.