De jaren 50
Gezien het grote succes van het Italiaanse Songfestival van San Remo, dat al vijf jaar bestond, wordt op aandringen van de toenmalige programmadirecteur van de Italiaanse televisie in 1956 besloten een festival te organiseren met een Europees karakter. Het Eurovisie Songfestival is geboren. Al vanaf het begin is het jaarlijks terugkomend festival een feest om te volgen; de liedjes, de puntentellingen en de uiteindelijke winnaar, een avondvullende show welke zijn climax rond middernacht bereikt. Het festival wordt geopend met de Eurovisiemars, het ‘Te Deum’ van Charpentier.
Natuurlijk zijn er in de loop van de jaren vele zaken veranderd aan dit festival. Allereerst het ontbreken van het ‘live-orkest’, waarmee al een zekere charme van het festival verdwijnt. Jaren later wordt ook nog eens besloten dat de deelnemende landen niet langer meer verplicht zijn om in hun eigen taal te zingen, daarmee verdwijnt in feite het echte karakteristieke aspect van het Eurovisie Songfestival.
De elementaire regels van het songfestival: Er moet live gezongen worden, in 1956 moest ook de muziek live worden gespeeld. De liedjes moeten oorspronkelijk zijn, dus nog niet gepubliceerd, opgenomen of uitgevoerd voordat ze in de nationale voorronde worden gepresenteerd. Alle deelnemende landen moeten zich aan dezelfde regels houden. Gezien de uitvoeringstechnieken die zich steeds verder ontwikkelden werden ook de regels steeds aangepast.
Ook het systeem van stemmen werd vaak veranderd. De EBU ( European Broadcasting Union) was onder de indruk van de stemming per regio die Groot Brittannië had toegepast om zijn inzending uit te kiezen en voerde die in 1957 in. Tien personen uit elk land vormde de jury, ze volgden de uitzending in eigen land en moesten na afloop een stem uitbrengen op het liedje dat ze het beste vonden maar, mochten niet op hun eigen land stemmen. In de daarop volgende jaren werden de regels van het stemsysteem nog enkele malen aangepast.
