Toyota Corolla Coupé

Probleemloos

In de jaren 70, ik was toen een jaar of 20, had ik in Den Haag een vriendin, Karen de Vries. Haar vader, die zelf een mooie donkergroene Jaguar reed, kocht voor haar moeder een Toyota Corolla Coupé bij de importeursshowroom aan het Savornin Lohmanplein. Ik weet het nog goed, want ik was er bij. De Opel Kadett waar ik soms in mocht rijden werd ingeruild. Spannend allemaal. En in deze Corolla mocht ik ook regelmatig rijden. Zelf was ik aan het sparen voor een nieuwe Fiat 850 Coupé, maar deze Corolla Coupé zag er ook wel goed uit. De mosterd gele kleur was op dat moment zeer modern.

Toyota was trouwens in die tijd een merk dat voor autoliefhebbers niet kon, maar wel een goed product leverde voor een schappelijke prijs met veel luxe. Nu weten we wel beter en hebben de Koreanen en binnenkort de Chinezen die rol overgenomen.

Het ontwerp zag er zeer elegant uit. Mooie chroomaccenten. Een beetje blikkerig als je het portier open deed, dat wel. De zit achter het sportieve imitatie houten stuur was plezierig op de skai-leren stoeltjes. Dashboard zag er strak uit met mooie klokken en het korte versnellingpookje schakelde strak en sportief. Wat mij het meest bijstaat is dat deze Corolla zo makkelijk berijdbaar was. Geen enkele gewenning was nodig. Instappen, starten en zorgeloos wegrijden. Alles was makkelijk te bedienen. De koppeling, versnelling, knoppen, noem maar op. Jammer alleen dat als je de leuning naar voren klapte voor een makkelijke, nou ja makkelijke, instap naar achter, ze niet automatisch terugkwamen in de ingestelde leuningstand. Eerlijk gezegd was het allemaal een beetje plastic-achtig en blikkerig en dat merkte je vooral als je de achterklep neerklapte. Wat mij nog goed bijstaat is dat als je de contactsleutel terugdraaide, je een knopje in moest drukken voor een laatste draai, om hem uit het slot te kunnen halen. Probleemloos, geruisloos, makkelijk te bedienen, kortom een merk met een hoog klanttevredenheidsgehalte. Het bewijs is inmiddels geleverd, maar dat wisten we toen nog niet.

Opvallend voor die jaren en natuurlijk een slimme marketingtruc was dat deze Toyota’s standaard zo luxe en compleet uitgevoerd waren. Veel chroom, getint glas, geïntegreerde hoofdsteunen in de stoelen, achterruitverwarming en meer van dat soort zaken die toen nog niet zo gewoon waren als nu. Naar mijn idee een van de leukste modellen die Toyota geproduceerd heeft, want daarna is het allemaal wat saaier en grijzer geworden. Slim detail vond ik ook dat dit model niet was uitgevoerd met de toen zo gebruikelijke zichtbare druk- en trekknopjes aan de binnenzijde op het portier voor de deurvergrendeling, maar minder zichtbare kunststof flapjes naast de deurhandels. Tsja, grappig, wat is er toch veel veranderd in zo’n 30 jaar. Een onbekend en wat onbemind Japans automerk dat nu aan de top staat wat betreft kwaliteit en betrouwbaarheid. Mooi hè, dat jeugdsentiment. Hoe zou het trouwens met Karen zijn?