Auteur tekst: | Onbekend |
Op de melodie van: | Zilveren draden tussen het goud |
Ik ben op zoek naar: |
Tekst |
Mijn moeder (1933) zong het met haar moeder net na de oorlog 40-45. Dit is een deel van de tekst:
als een schaduw gaan de jaren in een schone droom voorbij,
weet dat wij als kinderen waren…
Tekst aan het einde: nee nooit geen oorlog meer
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
In ’n kamer zit ’n moeder met ’n foto op haar schoot
van haar lieve kleine jongen, wreed gedreven in de dood
In de vreemde neergeschoten en vertrapt op ’t veld van eer
Smekend vragen moeder’s ogen:
Nooit, nee nooit geen oorlog meer
“Moe” zo sprak de kleine jongen, “Moe, waar blijft m’n pappie nou?
Waarom draagt u zwarte kleren, altijd loopt u in de rouw”
En dan streelt ze zacht z’n haren, kindervragen doen zo zeer
en uit angst voor haar kleine jongen smeekt ze:
Nooit, nee nooit geen oorlog meer
Als eens alle, alle moeders om hun kind’ren gingen staan
En als dan door ’t licht der waarheid alle ogen open gaan
Als de doden zullen fluist’ren: “’t Is genoeg, de wapens neer”
Dan zal heel de wereld juichen:
Nooit, nee nooit geen oorlog meer
Bron: https://muzikum.eu/nl/zangeres-zonder-naam/nooit-geen-oorlog-meer-songtekst