Appelvrouwtje

2 reacties

1. Isabel Schweig

   28 augustus 2013 om 20.27

   Beste Cor Heuvelmans

   Heel heel hartelijk bedankt mijn moeder [88] zal hier erg blij mee zijn ze heeft nl. een porseleine beeldje van de vrouwtje dat appels schilt en haar oudere zus vertelde vroeger dit gedicht nogmaals heel hartelijk dank
2. Cor Heuvelmans

   28 augustus 2013 om 00.21

   Onder het appelen schillen – B. VAN MEURS

   De moeder zat appelen te schellen;
   Mien huushouwing, docht ze, wordt groot;
   Ik heb er genoeg mee te stellen,
   Al het ook mien man goed z’n brood

   Zij zag ze aan de tafel daor zitten,
   Zes kienders ’n aorige trop!
   Die speulden heel zuut met de pitten
   Want elk had z’n appeltje al op

   Zij zag op hun wengskes én kleurke
   Deur ’t heldere lamplicht bestraold
   Nee dacht ze gen een bellefleurtje
   Da daor ien de verte bij holt

   Toen de oudste, het krullige Mientje
   Veur ielk nog en appeltje vroeg,
   Gaf ze aonstonds weer een hallef dozientje,
   Maor nou, zei ze; nou is ’t genoeg 1

   Ze had met die zes wat te stellen!
   De zorg van; en moeder is groot…
   Toen rustte ze; en bietje van ’t schellen ,
   Lei efkes de hand in de schoot;

   En ’t heeuf kwiem veurover gebogen
   En ’t schiemerde haor veur ’t gezicht
   Toen viel ’t gordientje der ogen,
   Zoo zwaor van de slaop, zachtjes dicht

   Zoo zat ze daor nog gen minuutje,
   Of de ondeugden hadden ’t gezien
   Een lei st den vinger op ’t snuutje
   En fluusterde de anderen wat ien…

   En ielk dee de schoen van de vuutjes
   Liep langzaam en stil naor haor toe,
   En vroeg dan heel zuutjes, heel zuutjes
   Zeg, mag ‘k nog en appeltje moe?

   As moeder dan slaopende knikte,
   Alschoon ze niks heurde en niks zag
   Nam ielk da veur jao op….en pikte
   Een appel…en schoot ien den lach