Response stopped
De kalief van Bagdad had een paleis laten bouwen,
met torens die de wolken kusten, hoog en verheven.
Zijn hofhouding danste in de zalen, vol kleurenpracht,
terwijl de fonteinen zilveren stralen weefden.
De muren fluisterden verhalen van oude tijden,
van sultans en djinns, van liefde en verraad.
De kalief, gezeten op zijn ivoren troon,
droomde van avonturen, ver weg en ongekend.
Maar onder de marmeren vloeren, diep verborgen,
lag een geheim dat de kalief niet kon vermoeden.
Een tunnel, kronkelend als een slang door de aarde,
leidde naar een andere wereld, een magische oorden.
Daar woonde een fee, met ogen als sterrenlicht,
haar haren golvend als de zee bij volle maan.
Ze zong liederen van betovering en verlangen,
en de kalief was betoverd door haar zachte blik.
Elke nacht sloop hij weg uit zijn paleis,
volgde de tunnel naar de feeënwereld.
Hij danste met haar op de melodieën van de wind,
en vergat de wereld van mensen en plicht.
Maar op een dag ontdekte zijn vizier het geheim,
en dreigde het aan de sultan te verraden.
De kalief smeekte de fee om hulp, om een uitweg,
maar zij glimlachte slechts en verdween in de nacht.
Het paleis stortte in, de torens vielen als kaarten,
en de kalief werd verbannen uit zijn eigen rijk.
Hij zwierf door de woestijn, op zoek naar de fee,
maar vond slechts sporen van haar betoverende lach.
En zo eindigt het verhaal van de kalief van Bagdad,
die zijn paleis en zijn wereld verloor voor een fee.
Maar soms, als de maan hoog aan de hemel staat,
klinkt haar zang nog steeds in de nachtwind mee
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
Hi Anne
kan het misschien dit gedicht zijn?
Response stopped
De kalief van Bagdad had een paleis laten bouwen,
met torens die de wolken kusten, hoog en verheven.
Zijn hofhouding danste in de zalen, vol kleurenpracht,
terwijl de fonteinen zilveren stralen weefden.
De muren fluisterden verhalen van oude tijden,
van sultans en djinns, van liefde en verraad.
De kalief, gezeten op zijn ivoren troon,
droomde van avonturen, ver weg en ongekend.
Maar onder de marmeren vloeren, diep verborgen,
lag een geheim dat de kalief niet kon vermoeden.
Een tunnel, kronkelend als een slang door de aarde,
leidde naar een andere wereld, een magische oorden.
Daar woonde een fee, met ogen als sterrenlicht,
haar haren golvend als de zee bij volle maan.
Ze zong liederen van betovering en verlangen,
en de kalief was betoverd door haar zachte blik.
Elke nacht sloop hij weg uit zijn paleis,
volgde de tunnel naar de feeënwereld.
Hij danste met haar op de melodieën van de wind,
en vergat de wereld van mensen en plicht.
Maar op een dag ontdekte zijn vizier het geheim,
en dreigde het aan de sultan te verraden.
De kalief smeekte de fee om hulp, om een uitweg,
maar zij glimlachte slechts en verdween in de nacht.
Het paleis stortte in, de torens vielen als kaarten,
en de kalief werd verbannen uit zijn eigen rijk.
Hij zwierf door de woestijn, op zoek naar de fee,
maar vond slechts sporen van haar betoverende lach.
En zo eindigt het verhaal van de kalief van Bagdad,
die zijn paleis en zijn wereld verloor voor een fee.
Maar soms, als de maan hoog aan de hemel staat,
klinkt haar zang nog steeds in de nachtwind mee