Haast ieder stukje Neerlands grond
werd aan de zee ontronnen
en als de zee dat prettig vond
zou hij zo vaak niet kommen
en bulderen langs dijk en strand
“geef mij terug dat stukje land”.
Maar veilig achter duin en dijk
hoort Holland naar dat grommen
en denkt “die zee heeft nog gelijk,
dus laat die zee maar kommen”.
Maar dat ze bot vangt, dat staat vast
zolang men op haar dijken past,
zolang men maar het duin behoedt
voor afslag en verstuiven,
zolang zal ook de zee, verwoed,
de golven met haar kuiven
vergeefs op Holland af doen slaan
…wij blijven op de landkaart staan.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
Wij en de zee.
Haast ieder lapje Neerlands grond
enz. enz.
dichter: Jac.van Hattum (1900-1981)