Jantje in de maan

3 reacties

1. Kelly Wouters

   13 november 2013 om 21.40

   Leuk dat ik dit gevonden heb!
   Ik ben 25 jaar en mijn grootmoeder heeft het mij geleerd, vlak voor dat ze stierf in 2002. Ze was toen 90 jaar en ik heb me altijd afgevraagd hoe oud dit gedicht precies is. Blijkbaar was zij wel enkele stukjes vergeten.

   Bedankt voor de vervollediging 🙂
2. Eddy Ns

   13 oktober 2012 om 18.49

   Dat is het gedicht zoals moeder het zich nog steeds herinnert. Maar als je nog een deel van het gedicht hebt, kan je het mij dan ook doormailen omdat ik nu wel nieuwsgierig ben of er dingen ontbreken of woorden anders geschreven zijn.
   Bedankt alvast,
3. Eddy Ns

   13 oktober 2012 om 18.32

   Het manneke in de maan

   Er was er eens in den ouden tijd
   Mijn moeder heeft het mij gezijt
   Een manneke met een heel hard kopke
   Het was zo’n klein en heel oud dopke

   Het dacht te hebben ’t meeste verstand
   Van al de lieden van het land
   Naar niemand wilde het niet horen
   Ook niet naar ‘s Heren klokketoren

   Eens was het ’s zondags uitgegaan
   Wat trok het zich de rustdag aan
   Om naar het bos gaan hout te rapen
   En dacht: kan in de kerk slechts gapen

   Mijnheer pastoor die zei hem dan:
   Werk ’s zondags niet mijne lieve man
   Ga naar de kerk, volbreng uw plichten
   En wil uw naasten niet ontstichten

   Doch zei hij wrang; ’t gaat u niet aan
   En loop al gauwkes naar de maan
   Met heel uw kerk en uw sermonen
   De pastoor zei hem dan: God zal ’t u lonen!

   En ’s avonds zag men in de maan
   Die boze met zijn mutsaard staan
   God zette hem daar tot ’t eind der dagen
   Tot dan moet hij zijn bussel dragen

   Na ’t oordeel krijgt hij duivels pek
   En branden zal hij dan lijk spek
   Met ’t hout wordt ’t vuurke aangestoken
   Owee voor ’t manneke zijn knoken!!!

   (Mijn moeder kent nog steeds dit gedicht dat ze in haar kindertijd op school geleerd heeft. Ze is nu 88 jaar…)
   Groetjes,