Mijn oma had een schriftje met gedichten, die zij had opgeschreven toen ze jong was. Een van die gedichtjes vond ik heel mooi, over een moeder die vaak naar de haven gaat om haar zoon te zoeken die matroos werd. Ik kan mij nog enkele strofen herinneren:
Zij was een oud verschrompeld vrouwtje
gebogen en leunend op een stok
gekleed in een shabby mantel
daaronder een versleten rok.
Men zag haar dikwijls in de haven
daar sprak zij dan de zeelui aan
en sprak over haar zoon Piet,
die in den vreemde was gegaan.
……….
of zei dat mens is idioot
Maar zij bleef overstoorbaar komen
bij binnenkomst van schip of boot.
En op een koude achtermiddag
de stumpert schokte van de kou
Toen zag ze plotseling haar jongen
en aan zijn zijde liep een vrouw
Ze stamelde: “Mijn zoon, mijn jongen”
en stak de hand uit naar haar Piet
maar hij negeerde straal het handje
waarin hij een kwartje vallen liet.
Men zag haar nooit meer aan de kade
…
…
…
en niemand heeft het ooit geweten
van hem die weende op het graf
die zijn moeder bij het leven
de aalmoes van een kwartje gaf.
Ik hoop dat hier mensen zijn die dit gedicht kennen en weten wie dit geschreven heeft.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
