Nostalgie

Het raam uit

En dan ….. Veronica, eerst een familiezender maar later een echte popzender, wie herinnert zich niet Joost de Draaier (afbeelding links) die de jingle introduceerde en de herkenningskreten: Herinnert u zich deze nog nog, Veronica willen jullie een plaatje voor me draaien  en Going back in time with the sound of the nations.

 Zelfs de reclame staat in mijn geheugen gegrift zoals: Stimorol gum, Stimorol gum, Stimorol chewing gum, de smaak is raak en Caballero, anders dan anderen.

De jongens reden Puch of Thomos, de meisjes Kaptein Mobylette (met mandje voorop). We aten uit de muur, het zakgeld ging op aan singeltjes en verdween in de jukebox, we stonden in groepjes op de hoek van de straat met de transistorradio op de grond of lagen languit op het grasveld. De eerste hangplekken die in tegenstelling tot nu de gemeenten niets kostte.

In de platenzaak brachten we hele middagen door met luisteren naar popmuziek. Na lang sparen kocht ik in 1964 mijn eerste LP van Cliff Richard, grijs gedraaid en nog steeds vind ik het een goeie LP. Toen hoorde ik op de radio de Rolling Stones met het nummer “Its all over now” en was helemaal verkocht.

We gingen met een stel vriendinnen naar de Soos (in Tilburg had je bijvoorbeeld El Torro) en maakten daar live optredens van Beatbandjes mee, geweldig was dat. Toen de Rolling Stones in 1964 hun eerste concert gaven in het Kurhaus in Scheveningen mocht ik er niet naar toe. Het concert duurde maar kort en draaide uit op een gigantische puinhoop. Later heb ik dat dubbel en dwars ingehaald en genoten van elk concert van de Rolling Stones dat ik heb bezocht. 

In de bioscopen draaide The Young Ones, Summer Holiday van Cliff Richard en Cleopatra met Elizabeth Taylor in de hoofrol.  Mijn vader bracht mij weg en kwam mij ook weer ophalen wat ik heel vervelend vond. Op zondagmiddag trad in de Harmonie de Tilburgse Adamo (John Desmares) op, hij was erg goed.

Voor een afspraakje met een jongen kreeg ik geen kans want mijn vader stond na afloop weer voor mijn neus. Ik was toen pas 13 dus het was wel te begrijpen, alleen ik snapte er toen niks van. Toch waren er wel vriendjes die hingen rond bij de school waar ik toen op zat.

In 1965 kocht  ik “The Last Time” van  The Rolling Stones, en draaide dat in het weekend van ‘s morgens tot ’s avonds, mijn vader werd er stapelgek van. Op een zondagmiddag stapte hij mijn kamer binnen, haalde het plaatje van de pick-up, maakte het raam open en gooide het singeltje naar buiten. “Zo,” zei hij, “eindelijk weer rust” wandelde de kamer uit en sloot overdreven zachtjes de deur.

Ik rende als een gek naar beneden en vond tussen de struiken het plaatje terug, doormidden gebroken. De tranen rolden over mijn wangen en snikkend liet ik me op mijn bed vallen. Mijn moeder, die even later thuis kwam van boodschappen doen, vroeg wat er aan de hand was. Ik liet haar het plaatje zien en geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond. “Huil maar niet meer ik praat wel met vader” zei ze.

Een paar dagen later duwde hij met een verlegen gezicht een plat pakje in mijn handen met de woorden: “maak maar open op je kamer.“ Uit het pakje kwam een singeltje, “The Last Time” van de Rolling Stones tevoorschijn en een foto van de Stones. Was die ouwe zelf naar de platenzaak gefietst om een nieuw singeltje te kopen van zijn eigen zakgeld.

Ik rende naar binnen, gaf hem een dikke kus en zei, “ik zal voortaan de pick-up een beetje zachter zetten Pap,” en verdween weer naar mijn kamer. Ik speurde de muren af naar een plekje om de foto van de Stones op te hangen en zag nog een klein plaatsje waar hij precies tussen paste. Alle muren en zelfs de deuren hingen vol met posters uit de Muziekexpress de Tuny Tunes en Hitweek. Behangen was overbodig geworden.

De Amerikaanse fuif was populair en iedereen bracht iets mee bijvoorbeeld de een een zak chips de ander een fles cola etc. De tafel aan de kant, zitzakken en kussens op de grond, druipkaarsen en visnetten en natuurlijk stapels platen om te draaien. Ik herinner me de “La Bamba” nog die op elk fuifje gedraaid werd. In de winter schaatsten we op een verlichte buitenbaan op muziek van Stones, Beatles etc. Reuze gezellig temeer daar mijn vader het opgegeven had om mij steeds te halen en te brengen, (ik was inmiddels 16 jaar) eindelijk een beetje vrijheid. 

Seksuele voorlichting had ik niet gehad (mijn vader en moeder durfden er niet over te praten), maar gelukkig werkte ik in een boekwinkel en  kocht het boek: “Het seksuele leven en de jonge mens” van Dr. F. Kahn & H.L. Heyermans. Daarin las ik ook over De Pil !!!  We schrijven 1967, de huisdokter wilde geen recept voorschrijven en zo kwamen we bij de NVSH terecht. Je moest wel  vaste verkering hebben anders ging het feest niet door. Pas in 1971 werd De Pil in het ziekenfondspakket opgenomen.

De moord op de Amerikaanse president John F. Kennedy raakte mij diep.

Ook de rassenstrijd en de moord in 1968 op Dominee Martin Luther King bleven lang in mijn gedachten.

Er gebeurde zoveel in die tijd en op allerlei gebied waar we toen zo’n jaar of achttien waren hevig over discussieerde tot in de vroege ochtenduurtjes. Het was een prachtige tijd al was niet alles even mooi als het werd voorgesteld, maar zo gaat het altijd met veranderingen in welke tijd dan ook. Ik heb ervan genoten en ook veel van geleerd.

Terug naar Nostalgie