Blaadjes uit een levensboek – 32 Bevrijding

Toen gebeurde waarop we zo gehoopt en waarom we zo gebeden hadden: de bevrijding!

Ik mocht om de dag bij mensen uit de kerk komen eten. Met een rammelende maag liep ik het hele eind. Gaf niet. Zo meteen zou ik weer de lekkerste dingen krijgen. Helaas waren de mensen niet thuis. Chagrijnig en boos ging ik huiswaarts.

Op de hoek van de Walenburgerlaan bleef ik staan. Van links uit het tunneltje kwam ineens een gigantisch lawaai. Jeeps met Engelse of Amerikaanse soldaten en juichende jongens en meisjes kwamen vanuit het tunneltje mijn richting uit. Bevrijding!
Nu, ruim zeventig jaar later, dit schrijvende, word ik weer heel emotioneel.

Feest
En toen werd het leven een feest. Er kwam weer wat eetbaars en in alle buurten van Rotterdam vlogen de feesten als paddenstoelen uit de grond. Ik kwam elke avond te laat thuis. Overal zingen, overal de hoki-poki.

Landverraders
Op een avond liep ik naar huis, in de Tollensstraat. Ik keek even naar links de Woelwijkstraat in. Ik verstijfde letterlijk. Op een grote kar stonden twee stoelen met daarop twee angstige en zenuwachtige meisjes. “Moffenhoeren”, ”Landverraders” klonk het voortdurend. Hun hoofden waren al bijna kaal en een zo’ n knul stond al met een bus rode menie te wachten.

Natuurlijk, die meisjes waren fout geweest. In ruil voor eten en sigaretten gaven ze zich aan de bezetter. Fout, maar hoeveel zijn er bij geweest die gedwongen werden door hun vader of zo…
Dat was toch iets van de moffen: geweld gebruiken en mensen kwellen. Ik had even tijd nodig om bij te komen. Maar ondanks dit soort excessen stonden we aan het begin van een nieuw leven: in vrijheid!