Home / Verhalen / De dichter

De dichter

Ik heb een toon gezet sprak de dichter.
En hij spuwde zijn pruim in de goot.
Heb geschreven van oorlog en vrede.
De mensheid ontleedt en ontbloot.

Ik ken dat heeft de dirigent toen geroepen.
Want ook ik zette toon steeds, vandaar.
Van liefde en leed daar wil ik naar streven.
Mijn doel is ook juist die gevoelige snaar.

Maar ook ik zette toon zei de smid met een basstem.
Wanneer nog de echo van mijn slagen weerklinkt.
Als het weerbarstige ijzer dan langzaam de vorm krijgt.
In het ritme van slagen is haast alles wat zingt.

Maar mijn toon heeft de koetsier toen geroepen.
Is de luchtige toon van de gang van het paard.
De koets met zijn geratel is al van verre te horen.
Ik dirigeer, het paard slaat de maat met zijn staart.

Zo zou ik er nog wel heel veel kunnen noemen.
Zij zetten immers de toon van het leven in tijd.
Heel vaak heerst alleen nog de toon van de oorlog.
Leven en toon zij verdwenen de resten, berouw ja en spijt.

Besef dat de ader van leven de liefde, de toon is.
Het alles omvattende dat de mensen verbindt.
Als de geluiden van oorlog de toon overheersen.
Wordt de mensheid zo doods en de liefde verblindt.

Niet alleen de dichter heeft het begrepen.
Al zette hij wel de toon met zijn verhaal.
Maar het grote verschil tussen oorlog en vrede.
Is de toon van een ieder, van ons allemaal.