Grootste Nederlander?

Er was op de Nederlandse tv weer wat nieuws verzonnen, want ja, je moet de kijker blijven vermaken en dat alles natuurlijk voor de kijkcijfers! Ditmaal was de KRO aan de beurt om een programma te verzinnen waarbij weer ‘winnaars en verliezers’ waren. De titel van het programma luidde: ‘Wie wordt de grootste Nederlander?’ Ik moest gelijk aan Toon denken (nou doe ik dat toch al regelmatig), want hij zou gedacht hebben: ”o jee, daar hebben we weer zo’n programma met alom heersende competitiedrift.”

Heb ik dan niet naar het programma gekeken? Ja toch wel, want ik was wel benieuwd en de vooral de ‘verhalen achter de mensen’. En toch zat ik stiekem te denken… hoe hoog zal Toon eindigen? Ik zag al snel in de top 100 Wim Kan en Wim Sonneveld voorbij komen, nou ja, voorbij komen…

Toon zei altijd: “je kan ons niet met elkaar vergelijken”. En dat gold natuurlijk voor al die ‘grootste Nederlanders’. Koningin Juliana kun je moeilijk vergelijken met Marco Borsato.

Ik moest lang opblijven om de notering van Toon mee te mogen maken. Hij eindigde op de 22ste plaats, (toeval is dat Toon is overleden op 22 april 2000) en Maurice die in de studio aanwezig was werd naar zijn mening gevraagd. Het kwam er toch op neer dat Toon niet zoveel op had met dit soort ‘standenlijsten’. Maurice is buiten dit om enorm trots op zijn vader. Toon wordt de man van de ‘blijheid’ genoemd, maar dat betekent niet dat Toon niet zou weten wat er gaande was in de wereld. Maurice las een gedicht voor van Toon dat op het nachtkastje staat van Maurice.

Naar aanleiding van dit programma pakte ik het boekje ‘alles is heimwee’ en zocht bladzijde 111 op en ja hoor, daar stond het o.a. volgende beschreven wat u niet zal verbazen:

“500 miljoen mensen kijken naar het Eurovisie Songfestival niet omdat ze zo van muziek houden maar doodgewoon vanwege de alom heersende competitiedrift. Wie gaat ver winnen?

Wie gooit de hoogste ogen? We studeren nadrukkelijk, met z’n allen in de winnaar te bejubelen, de verliezer mogen we vergeten, die telt niet meer.”

En verder op nog:

“Ik vraag me wel eens af of hun geldingsdrang niet voor een deel een opstandige reflex is op een wereld waarin de verliezers worden uitgejouwd en succes zo belachelijk hoog wordt aangeslagen.”