Opa 1944

Op een kalme ochtend mocht ik met mijn grootvader mee, gaan vissen. Mijn grootvader (die vroeger bij de Marine was geweest en nog in Atjeh had gevochten)  wist veel van knopen, dus ook van hengels en van vissen. Hij zou zorgen voor het benodigde materiaal. Ik hoefde er alleen maar op tijd te zijn.

Ik stond er nog maar net of daar kwam mijn grootvader al aan, op de fiets, de hengels langs de stang gebonden, het schep-net over zijn schouder. Hij mompelde goedkeurend en begon de eerste hengel klaar te maken. Ik keek aandachtig toe. Mijn grootvader had nu ook van zijn tweede bamboe-insteek-hengel de touwtjes losgeknoopt (die hij zorgvuldig oprolde en wegborg). Intussen vertelde hij me hoe ik het snoer van het plankje los moest wikkelen. Een poosje later zaten wij te vissen in het brede Merwedekanaal, even buiten Zuilen, aan de Amsterdamse Straatweg, rechts van de spoorbrug. Daar stond een beste plons water volgens mijn opa (die bij de Marine was geweest).

Alleen vlak bij de kant liep op een diepte van ruim anderhalve meter een betonnen richel, waar ik overheen moest inwerpen. Ik keek naar een stel Duitse soldaten in een bootje, een eind verderop die een handgranaat in het water keilden en daarna met een net de grootste verdoofde vissen opschepten.

Plotseling was er beweging in het water, vlak voor de voeten van mijn opa en daar verscheen een duikerhelm boven water. Die werd open geschroefd en een mannenstem zei: Môgge; hoe ver is het nog naar Maarssen? Mijn opa (die bij de Marine was geweest) antwoordde – na een snelle schatting – dat dát nog wel een halfuurtje lopen was, maar voor hij die duiker kon waarschuwen voor de Duitse handgranaten zei deze: Bedankt; maar ik ben op de fiets. En voor onze verbaasde ogen schroefde hij snel zijn helm weer dicht en verdween. Zelfs mijn opa had dit nooit eerder meegemaakt. En díe was toch bij de Marine geweest…