Vaak is het leven een proces van hollen, vallen en opstaan. Hoe we het beleven hebben wij zelf in de hand. Onze wereld creëren wij zelf; oorzaak en gevolg. Zo we zenden zullen we ontvangen. Handreikingen komen vaak op het juiste moment. Elke ontmoeting of ervaring is niet zó maar toeval; bewustwording het doel. Aan ons de keuze of we de deur openen of sluiten. Ervaringen van gisteren en de keuze van vandaag is bepalend voor de dag van morgen.

Onderstaande droom wil ik graag delen…!

Ik bevond mij in een diep ravijn.

Voor mij een enorme berg.

De klim naar boven, moeizaam.

Hobbels en hindernissen.

Plotseling een loodrechte wand.

Een onbekende wenk, een plateau.

Een boom, de brug naar de top.

Ruimte, onmetelijk, indrukwekkend.

Even later nam ik plaats in een trein.

Een boemeltrein, onderweg in “Droomland”.

De tijd stond stil, het maakte niet uit.

Geen gehaast, tijd genoeg

Genietend van het ogenblik.

Een oase van rust.

Harmonie en evenwicht.

Bron van vreugde en geluk.

Valleien, prachtig groen.

Blauwe hemel, meren en rivieren.

Zonlicht in gouden gloed.

Warm en intens de mens.

Vogels, vlinders en bijen.

Bloemen, geuren en kleuren.

Muziek, jubelende klanken.

Helder en zuiver “Engelenzang”.

Geloof, Hoop en Liefde.

Mensen, vredig glimlachend.

Gastvrij, deelden liefdevol.

Begrip in overvloed.

Ontwaken; realiteit, confrontatie!

Droomland; illusie of werkelijkheid?

Bewustwording het doel.

CARPE DIEM..!!!

René Schupp

We gingen ieder jaar met familie-weekend, met de hele kinderschaar. Oma alleen, want opa is overleden, met 5 dochters en hun mannen, 9 kleinkinderen en 10 achter-kleinkinderen. Oma in een rolstoel vanwege een lelijke val. Zondagochtend zaten we lekker buiten aan de koffie, komt een achter-kleinzoon van 5 Jaar, staat heel bedrukt te kijken naar mijn rolstoel, en zegt, Oma heeft U daar nou vannacht ook in geslapen? Ik zei, nee hoor Jochie, Oma had een Lekker Bed om in te slapen.

Oma Verhoeven

Ja .. zoals … we waren thuis met zeven kinderen .. drie geboren in de oorlogsjaren .. twee even er na. Dus geen vetpot. Speelgoed werd gemaakt van oud materiaal, zoals een bal. Er werden proppen kranten nat gemaakt en daar werd een ronde bal van gemaakt. Deze werd bekleed met stukgesneden fietsband (binnenband). Er werden een soort van elastiekjes van geknipt. En die werden er omheen gespannen.

Hoepelen deden we met een fietswiel zonder band en een stevig houtje.

Als we naar school gingen stond er wel eens een voddenman. Daar kon je oude kleren etc. aan geven. En je kreeg dan een windmolentje of een popje dat armen noch benen kon bewegen. Wat waren we er blij mee want zo vaak hadden we geen oude spullen. Het ene kind droeg de kleding van de oudere. Dus weinig afval.

En zaterdags ging je in bad. Teil vol en vanaf de jongste tot de oudste achter elkaar. En was het water wat koud geworden dan ging er warm water uit en een emmer bij. En dan werd het vuile ondergoed er in geweekt. Het gekke is …hygiëne?? Niemand werd er ziek van.

’s Avonds was er saamhorigheid en werd er onder het luisteren van een hoorspel of de Bonte Dinsdagavond Trein .. bonen gelezen. Dan kwamen er een paar kranten op tafel en werd er een baal erwten of bonen uitgestrooid en moest je de slechte eruit halen. Daarna kwam de beloning en kregen we dop pinda’s. We waren met dit alles tevredener dan de hedendaagse jeugd.

Toen mijn moeder haar eerste wasmachine kreeg .. was dat een houten tweedehands. Ze deed hem vol met sop en het stroomde er zo weer uit !!! Hij had lang drooggestaan dus het hout was wat gekrompen. De blijdschap van mijn moeder veranderde in tranen.

Het bed deelden we met een zus en dat schoof zo op als er een het huis uit ging. Het enigste broertje had dus geluk. Mocht alleen slapen. Ik denk dat velen van mijn leeftijd 65 hier zich wel een stukje in terugvinden.

Sterre

Als jong kind woonde ik vlakbij een boerderij en velden

die mooie herinnering wil ik heel graag melden

Waarom? omdat het voor mij heel zeldzaam was

Al die bomen, bloemen en het gras.

Als klein meisje speelde ik in de wei

vooral op de mooie dagen in mei

De boterbloemen, de klavertjes van 4

de margrietjes, de vergeet mij nietjes

Het zijn tafereeltjes die je nooit vergeet

Een meisje kan ik me nog goed herinneren

Marijke was haar naam

in die tijd had zij heel veel faam

Ze was heel apart en maakte leuke dingen

en zij kon mooie liedjes zingen

Van margrietjes maakte zij mooie kransen

Vlocht er boterbloemen doorheen

Zette ze op je hoofd en zij begon te dansen.

De vergeet mij nietjes heb ik in mijn hart gesloten.

Een bloem met veel betekenis

Zij zijn zo lieflijk en teer en hebben een hele mooie kleur

Bij de klavertjes van 4 mocht je eens wens doen

en zij zong liedjes van Doris Day

en maakte later heerlijke thee

Het was een tijd om nooit te vergeten

dat laat ik graag aan iedereen weten

Toen ik op pad was voor bejaarden mensen, had ik stilletjes wat wensen

van mijn jeugd die ik eens had

die gedachte koesterde en aanbad

En toen ik al fietsend plotseling het natuurgebied voor mij zag,

ging mijn hart open en de tranen schoten in mijn ogen

Het lag te schitteren aan mijn voeten blakend in de zon

De dommel slingerend door het landschap                       

het was alsof mijn jeugd weer begon

Ik had deze mooie dag niet willen missen,

Marijke heb ik nooit meer gezien

Zij heeft mij een van de leuke dingen in het leven gegeven

De natuur te leren kennen en mij te verwennen met haar creativiteit

Op deze mooie zonnige dag bracht ik dus mijn gedichtenbundels op de fiets  naar  bejaarden tehuizen rondom Eindhoven.

Ik wilde oudere mensen verwennen met mijn verhalen, en gedichten

Die voor hen misschien herkenbaar zijn.

En ik werd verwend.

Een stukje uit mijn jeugd lag aan mijn voeten toen ik op weg was.

En daarom is het zo fijn om er voor anderen te zijn.

Of je nu groot bent of  en klein

Eens komt de tijd met herinneringen

Constance Franzani

Omdat ik al jaren in Spanje kom heb ik een autootje aangeschaft. De dochter van een vriendin van mij kreeg van haar man een nieuwe auto. Ik mocht haar auto overnemen voor de prijs die de garage, waar zij haar nieuwe auto kocht, bood. Ik was er heel blij mee. Want in Spanje heb je een auto nodig. Er is zoveel te zien. 

Toen ik met een vriend in Spanje ons huurappartement wat wij voor de komende 3 weken hadden gereserveerd betraden, zagen wij al snel dat het appartement op campingniveau was ingericht. Een tweezit bankje met een katoenen overtrek, een huiskamer ameublement op wankele poten. Een kast in dezelfde stijl. En een plastic bankje met 2 plastic stoelen voor op het terras. En dat was het dan. In de keuken was het al niet echt beter. Er ontbraken een waterketel, een koffiezetapparaat, er stond een vieze kapotte tooster. Ik had het appartement al eens eerder gehuurd omdat het gunstig ligt en op loopafstand van het strand, van Puerto Banus etc. En daarom ging ik weer terug naar die plek. Er was afgesproken dat alles  oké zou zijn. Ik kreeg een paar weken ervoor een e-mail dat alles nu in perfecte staat was. Maar dit was dus niet zo. Je betaald de hoofdprijs, dus mag je verwachten dat alles oké is. En dit in Marbella/Puerto Banus zou je denken.

De TV werkte niet als behoren. Heel veel strepen en geen beeld op de Spaanse zenders. We hadden een Duitse zender en die gaf gelukkig enigszins beeld. Zonder TV kan je toch niet meer. Het hoort bij je leven. En zeker tijdens de kerstdagen en oud en nieuwjaar.

In mijn auto staan/liggen al mijn spullen als ik weer naar Nederland ga.

Jaren geleden kocht ik een TV, decoder en schotel bij een bekende leverancier. Dus geen nood dacht ik. Mijn vriend haalt de decoder en de schotel uit de auto. We sjouwden alles naar het appartement. Ik richtte alles in zoals het hoorde. Ik had ook een klein apparaatje waar ik de schotel mee kon stellen, maar helaas lukte het niet naar behoren. We lieten uiteindelijk iemand komen om de zaken goed in te richten. Na een paar minuten was het gepiept. Het kostte 50,00 euro. De schotel stond een halve meter buiten ons terras. Dit moest vanwege de bomen en de gebouwen. Anders ging het niet. Ik vond het geen probleem. We hadden beeld en konden eindelijk na een week TV kijken.

De volgende dag was de tuinman van het appartementencomplex aan het werk. Ik zag hem en hij liep met een boog om ons appartement en terras heen. Een half uur later kwam hij met de sequrity terug. Deze man vroeg mij in het Spaans wat wij van plan waren. Gelukkig dat ik Spaans spreek. Ik kon hem dus uitleg geven waarom de schotel even buiten ons terras stond. Hij had er wel begrip voor leek het. Maar hij zei uiteindelijk dat er niets buiten mocht staan. Ik baalde want niemand had er last van. En bovendien waren er in hele complex misschien 3 a 4 mensen die vertoefden in de appartementen. De sequrity man vroeg het telefoonnummer van de Real-Estate waarvan wij huurden. Ik gaf hem het nummer. Binnen de kortst mogelijke tijd had ik een SMS met de mededeling dat ik iemand moest bellen om het TV probleem op te lossen. Dit zou wederom veel geld kosten en daar had ik geen zin in. Bovendien moest er iemand komen voor de centrale schotel van het gebouw. Maar dat begreep men niet. Ik stuurde wederom een SMS en vertelde dat de vereniging van eigenaren dit moest oplossen. Men belde de eigenaren en die zeiden dat er niets aan de hand was met de TV. En de Real Estate bleef in het midden staan en gaf geen oordeel en geen oplossing. Ik SMS-de haar dat ik haar de 1e dag al had laten zien dat de TV slecht was. Ik kwam er niet door. Met andere woorden, we moesten het zelf maar uit zien te zoeken.

We hadden inmiddels de schotel binnengehaald. Maar voordat wij dit hadden gedaan, hebben wij satéstokjes op elke de hoek van de tegel waar de schotel op gemonteerd was gezet. Dus elke avond rond 20.00 uur zetten wij de schotel buiten het terras. Als stoute kinderen die iets deden wat niet mocht, zo voelden wij ons. Maar we hadden eindelijk de zo gewenste Nederlandse TV. Maar helaas ook dit ging op een gegeven moment de mist in. En hadden we alleen BVN. Als je niets kan ben je blij met eenvoudige oplossingen. Dus met kerst avond hadden wij BVN. En wat zenden zij uit op deze feestelijke avond! Voetbal. Feestelijker kon niet. Van armoede hebben we de Duitse zender maar weer opgezocht. En ook die zender zond een waardeloos programma uit. Jammer hoor. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan. We hadden TV en dus niets te klagen. Maar het mocht toch niet zo zijn blijkbaar. We zetten elke avond de schotel buiten. Precies op de plek van onze stokjes die we overdag iets verder de grond in stopten. Want stel je voor dat de tuinman dit ontdekte. Belachelijk die gedachte, maar toch! Op een gegeven moment kregen wij alleen nog maar geflikker van de Nederlands beelden. Aan uit, aan uit. Dit bleef zo en ik kon er niets aan veranderen (ik was de techneut). We hadden nog een week te gaan. Uiteindelijk hebben wij ons gewonnen gegeven. De zaken opgeruimd en uiteindelijk zijn we maar naar de Duitse zender gaan kijken die nog enigszins te bekijken was. Dinsdag probeerde we nog een keer de Spaanse zender en ontdekte dat het TV probleem eindelijk was opgelost. Er waren nog een paar dagen te gaan. De mensen die in de appartementen verbleven hadden het dezelfde probleem met de TV. Geen enkel bedrijf had de moeite genomen om de schotel goed te zetten. Maar Spanje blijft Spanje. Mañana es mañana.

Dit is een verhaal op zichzelf. Simpele problemen misschien, maar in een land, wat niet het jouwe is, waar je graag verblijft gebeuren allerlei dingen die je in je eigen land misschien niet tegen komt. In Nederland zijn er weer andere problemen. Zo is er altijd wel iets te schrijven.

Dit is een van de verhalen die ik heb geschreven. Verhalen met een probleem. Verhalen over de mensen die in Spanje leven. Hun typische leefstijl en gedragingen. Over de wet die b.v. gaat ‘ hoe verzeker ik mijn auto. Over de regels die er zijn als je een eigen bedrijf wil starten. Over Real Estates die de afgelopen jaren hun fortuin gemaakt hebben. De werkwijze zonder rekening te houden met de flora en fauna. De typische Spaanse manier om het verkeer te regels. Leuke story’s als een man je mee uitneemt naar een leuk strand, wat een nudistenstrand blijkt te zijn. Een story over een stadje wat op een bepaalde tijd dood blijkt te zijn.

Op dit moment vertoef ik weer in Nederland .

Franzani  

Een waar gebeurd verhaal begin jaren 1920.

Mijn moeder (geb.1914) zat samen met 2 broertjes en 2 zusjes rond de kolenkachel toen mijn Opoe (Oma) dit raadsel verteld heeft. Het is een waar gebeurd verhaal dus een historisch verhaal.

Het verhaal gaat over een arbeidersgezin waar de man en vader  onschuldig in de gevangenis zit. Het gezin leed in grote armoede en veel verdriet en dagelijks ging die vrouw een hele afstand lopend haar man bezoeken en troosten. Haar man kwijnde weg als sneeuw voor de zon. Zijn onschuld kon hij niet verwerken. Wet was nu éénmaal Wet bij de hoge rechters. Tot de Heren medelijden kregen met die vrouw die zo geregeld haar man kwam bezoeken. Ze beraadslaagden onder elkaar als die vrouw een raadsel wist en opgaf en dat niet op te lossen was, dan kwam haar man vrij. Ze kreeg 24 uur de tijd. Opgelucht en blij aanvaardde ze de terug tocht en maar prakkiseren om een raadsel te bedenken, want die Rechters waren zo ontwikkeld.

Doch halverwege zowel heen- als terugweg rustte ze altijd even uit op een vermolmde, omgewaaide, eikenboom aan de kant van de weg. Zo ook deze terugreis naar huis. Blij en angstig het gonsde almaar in haar hoofd hoe verzin ik een raadsel.

De vrijheid lijkt in zicht en dan in eens. Als een geschenk uit hemel valt haar oog op een vogelnest in de stam van de boom met vier jonge vogeltjes.

HIER BEGINT HET RAADSEL:

TOEN IK HENEN GING EN WEDER KWAM

VIER LEVENDE VOGELTJES UIT ÉÉN DOODE NAM ( dat is de boom)

HET VIERDE VOGELTJE ,MAAKT DE VIJFDE VRIJ ( dat is haar man)

KOM HEREN RAAD EN ZEG HET MIJ ( dat is ze zelf)

De volgende dag aanvaardt ze opgewekt de dagelijkse reis. Ze rust zo als gewoonlijk nog even uit op de boomstam en test het raadsel nog een keer. Ondertussen ziet ze de oude net weg vliegen bij het nest vandaan. Dan komt ze tot bezinning, haar hart bonst in haar hele lichaam en spoed zich hopelijk voor de laatste keer naar de Rechters, die reikhalzend uitzien wat en hoe het raadsel zal luiden. Als ze het raadsel heeft opgegeven staan de Rechters stomverbaasd en kijken elkaar wezenloos aan ze worden boos en maken elkaar hevige verwijten. Ze moeten hun trots overgeven, de oplossing van het raadsel zit zo vast als een huis. Met een gebogen hoofd krijgt de vrouw een schouderklopje en mag haar man dankzij haar schranderheid mee naar huis.

Eind goed al goed. Waar zo’n dode boom met vogelnest niet goed voor was.

Mina de Vos

Vaak zoek ik naar oude kinderliedjes. Mijn grootmoeder, overleden in 1938, toen ze nog maar 48 was en die ik helaas niet heb gekend, zong altijd, ondanks dat ze ziek was, en van de dertien kinderen er nog een aantal thuis was, de jongste was vijf jaar.

Veel liedjes kwamen van háár moeder, mijn overgrootmoeder dus, en van mijn mama met haar sterk geheugen heb ik ze geleerd. Helaas slaat het dan een generatie over:

De eerste jaren had ik bij mijn kleintjes nog een dankbaar gehoor, maar toen we verhuisd zijn naar België en de kinderen naar de lagere school gingen, (waar niet zoveel gezongen werd als in Nederland) was het: mama, alstublieft!! Nu weet ik beter dat mijn dochter bijvoorbeeld een ‘ochtendhumeur’ heeft, en als er dan om 7 uur iemand op je kamer komt, de gordijnen open doet en zingt van ‘ei, ziet de morgen krieken’ of meer van dat soort gezang, lijkt het me begrijpelijk dat je de dekens over je kop trekt!

Maar zingen deed ik! Iedereen zou het moeten ondervinden, hoe zingen helpt als je moe bent. Drie kleine kindjes, de oudste twee-en-een-half, een leuke tijd, maar wel vermoeiend.

In de auto (als je alleen bent) gaat het ook fantastisch! Vaak reed ik alleen naar mijn ouders, 310 km ver, dan kon ik m’n hele repertoire afdraaien, kinderliedjes, Johannes De Heer, hits, en dan plezier hebben als je andere chauffeurs soms uit hun ooghoeken naar je zag kijken als je voor een stoplicht stond en het liedje nog niet uit was…

Het maakte het rijden veel gemakkelijker.

En nú: nu kan ik m’n hart weer ophalen, bijna elke dag ben ik thuis bij de kleinkinderen, na school- en crechetijd, tot bedtijd.

Oma! Zing je nog eens van… Oma! Ken je een liedje over een leeuw? (nee dus, moet ik nog verzinnen) Dat is óók leuk, helemaal niet moeilijk, op een bestaand melodietje heb ik twee slaapliedjes verzonnen met de namen van hun favoriete knuffels. Margaux, anderhalf, komt dan met Snuffeltje aangelopen en Hendrik, juist drie, wil dan ook zíjn liedje met Paddy en Beertje. De oudste, Charlotte van tien, vindt het leuk om samen tekstjes te verzinnen, dat hebben we gemeen, al zingt zij mee met iets wat ik niet snap, met een ‘oortje’, ze hoorde me niet toen ik haar eens riep in de tuin, ik liep naar haar toe en zei: “Oh, je hebt een Wàlkman!” “Maar nee oma, dat is een Mp (en nog iets)”, gewoon muziek downloaden van Internet en dat blokje stop ik in m’n zak! Abacadabra! Dat kan ik allemaal niet bijbenen, ben al heel blij dat ik een cursus Word heb gevolgd, van alles kan opzoeken op Internet en geleerd heb te e-mailen, meer hoeft van mij niet.

Nu ben ik wél afgedwaald, maar dat gebeurt vaker, als ik achter het toetsenbord zit, blijf ik ‘ratelen’.

Mijn man, die graag rustig op z’n kamer zit met z’n schaakcomputer, ‘compacter’ kan spreken dan ik, herinnert me nog wel eens aan een opmerking die een vriend uit de Achterhoek, die eens bij ons op bezoek was, en aan wie ik iets wilde uitleggen, maakte toen ik uitgepraat was; na een stilte en een verbaasde blik zei hij: ‘wat nem-ie veur ’n half uur proat’n? We moeten er nog altijd om lachen!

Josje Hammink

“Laat liggen die worst”, het deed me onmiddellijk denken aan Toon Hermans,

Niet dat ik  in de stemming was, hier in het warenhuis bij Albert Hein in het dorp waar Van Gogh  geboren was. Zou die man ook zo veel honger gehad hebben? Misschien in zijn beginperiode toen hij nog geen bekendheid had. 

Het water kwam me in de mond bij het zien van al dat lekkers, ganse rekken met fijne vis en vleeswaren en ik mocht er niets van hebben, wegens mijn toestand zei TL.

We waren die zaterdag van  begin maart gaan winkelen in Zundert het was bitter koud buiten en de koffie die gratis ter beschikking stond bij die bewuste winkelketen deed ons goed, TL dronk natuurlijk thee.

Tijdens het slenteren door de verschillende gangen waar allerhande  uitgestald stond, passeerden we de afdeling waar heerlijke worstsoorten  werden aangeprezen, ik had hem direct opgemerkt; theeworst !!

Ik loerde naar TL die een paar passen voor mij stapte, dit was mijn kans.

Ik graaide de theeworst uit het vakje draaide me terug in de goede richting en wilde het kleinoodje in het winkelkarretje leggen, te laat!! Het alziend oog van TL had het opgemerkt, gebiedend werd er gezegd “onmiddellijk terug leggen en snel “. Met een van heimwee vertrokken gezicht stapte ik terug naar de rayon en legde mijn heerlijk gekruide,  licht gerookte vleespastei terug waar ik hem enkele seconden voordien gehaald had.

Voorbij, het was voorbij, enkele luttele seconden had ik de overwinning en mijn theeworstje geproefd maar helaas nu was het over.

“Leg neer die worst “ en uit!!!

Toen ik bij het avondmaal aan mijn boterhammetje met ”petit suisse” zat te sabbelen, in de volkstaal gewoon ‘platte kaas’, dacht ik met weemoed aan mijn theeworstje.

Maar ik werd uit mijn mijmeringen gehaald door TL die mij trachtte te sussen met de woorden ‘Dat is te zout, dat mag je niet hebben.”

Alsof ze mijn gedachten had kunnen lezen.

Of TL voordien nog iets gezegd had wist ik niet, ik was te zeer met begaan met het feit dat ik er zo kort bij geweest was en nu platte kaas zat te eten

Nadat mijn ‘klein zwitserke’ verorberd was en ik even later in mijn relax TV zat te zappen, trachtte ik strategieën te ontwikkelen om bij een volgende gelegenheid meer succes te hebben.

BJ 2005

Gespleten

Daar zat ze, volledig geëmancipeerd, zestien jaar als een brutale, vrijgevochten bijna-vrouw op haar barkruk aan een biertje te nippen. Een rits ringen doorboorden haar oorschelp en vermoedelijk kon ze ook fluiten door het gaatje dat door haar tong gepierced was. Telkens als ze sprak blikkerde haar binnensmondse sierraad als een samoerai zwaard door de warme, vochtige nacht van haar gehemelte. Vanzelfsprekend had ze een naveltruitje aan zodat de python die uit haar geboorteknoop stak voor ieder gewillig oog zichtbaar was. “Hallo Benita”, sprak een jongen haar aan. “Ken ik jou?” vroeg ze terwijl ze zich naar hem toe draaide. “Nee maar ik jou wel”, antwoordde de jongen. Er volgde een kort gesprek waarna ze zich omdraaide en haar rug naar me toe keerde. Dit was geen gewone puber die achteloos een string draagt met de bandjes als guirlandes boven de broekband. Niet zo iemand die haastig de broek optrekt als je een opmerking maakt over haar  fraaie lingerie. Nee, zij was geëmancipeerd, zij droeg geen string maar ze toonde de donkere diepte van haar stratenmakersspleet.

Ton van de Vorst

Tafelzuur

Haha, leer mij de vrouwtjes kennen. Aan vrouwen kun je vrijwel altijd zien hoe het met het liefdesleven staat. Als het mis is thuis en ze gaan desondanks naar het café dan betreden ze het etablissement zoetzuur lachend met  zo’n valse grimas die je vertelt dat ze wel lacht maar het niet leuk vindt. Ik wacht dan altijd graag totdat er spontaan een craquelure op haar tandglazuur verschijnt die mijn gelijk bevestigt. Af en toe verbaast het me wel dat ik met zo’n minimale hoeveelheid informatie zo treffend iemands gemoedstoestand kan beschrijven. Sommige mensen hebben aan een half woord genoeg maar ik kan het doen met een halve blik.

Zo was het laatst ook met Leontien. Thuis was het hommeles met haar vriend, hij had een ander en dat wist ze. Het was echter vooral zijn leugenachtigheid die haar dwars zat. Het liefst zou ze het tegen hem uitschreeuwen dat hij zo’n enorme eikel was maar steeds stuitte ze op een muur van begrip die haar verstikte. “Kalmeer toch schatje, je bent gewoon wat emotioneel”, zei hij dan op zijn superieure, analytische, alles begrijpende toon. Oké, ze was dan wel ongesteld en zeker niet het zonnetje in huis de laatste dagen maar juist dat allesoverheersende begrip alsof hij mijlenver boven haar verheven was dreef haar tot een machteloze woede. Het liefst zou ze het servies keihard naar zijn hoofd, op de grond of door  het raam smijten. Ze had zich beheerst en nu kwam ze het café binnen met een blik als een augurk. Zo groen? Nee, zo zuur.

Ton van de Vorst

Ik ken een plek op aarde – nee ik verraad hem niet – waar ik altijd heen wil wanneer de eerste sneeuw, echt veel sneeuw gevallen is. Ik gá niet altijd, maar ik wíl wel!

Niets is mooier dan een bos waarvan de takken een ander kleed dragen dan het zachte groen van de lente, het diepe groen van de zomer of het geel, bruin en rood van de herfst.

Wanneer de wereld er niet anders uitziet dan zwart-wit, dan wil ik naar dié plek. Het is er een tikje heuvelachtig, niet eens zo ver van huis. Je kunt er uren wandelen en komt er bijna niemand tegen. De maagdelijke witte wereld is er voor jou alleen.

De geluiden zijn gedempt, er is weinig verkeer. De meeste mensen blijven thuis. Maar ik, ik ga er op uit. Ik wil die wit-zwarte wereld zien, beléven, de eerste stappen zetten in de ongerepte sneeuw.

Sneeuw heeft iets vredigs, het is alsof de wereld bedekt is met reinheid ook al weet ik wat er allemaal de lucht in gespoten wordt aan verontreiniging. Toch heeft de sneeuw een invloed op mij dat geen enkel aspect van de natuur heeft, het brengt me in een staat van verwondering en stilte.

Niet het verlangen om te ravotten trekt me, om sneeuwballen te gooien of druk doende te zijn om warm te blijven. Nee het stille en de schoonheid trekt me, het kijken en in me opnemen van zoveel pracht.

Wanneer later de zon zich laat zien en alles in een laaiende gloed vol glans en kleuren zet, zie ik de nog grotere kracht van die zon. De zonnestralen laten de sneeuw smelten. Er vallen grote druppels van de takken die gaatjes maken in de sneeuw en dat geeft de wereld weer een heel ander aanzien. Het pak sneeuw wat eruit zag als een stevige niet weg te krijgen mantel, wordt door die grote druppels doorschijnend en luchtig en tenslotte zwaar van het vocht. Het is als een soort afscheid, maar altijd wetend dat, als we geluk hebben, datzelfde vocht volgend jaar weer omgezet wordt en óp de takken ligt en de aarde bedekt met die onnavolgbare wending in de natuur.

Sneeuw!

 Loes Grootveld 1990

Het broodje beenham in het Haagse Grand Café van de Heeren is onverwacht rijkelijk belegd. We hadden ook buiten op het terras kunnen gaan zitten, maar kozen voor binnen. Ik ben met een vriendin op weg naar de kliniek van Conny van Breukhoven, de Vanessa van weleer. De vriendin vroeg me met haar mee te gaan, omdat ze het bezoek aan de schoonheidskliniek eng vond. ‘Veronderstel dat ze daar straks zeggen: “Mevrouw, u ziet eruit als een voorbeeld.” Hoe moet ik daar dan op reageren?’

Wat zal ik haar zeggen? Beaam ik haar, dan zou ze bij de gedachte aan een nodeloos bezoek in paniek kunnen raken. Maar ik zou haar grieven als ik zou opperen dat ze dat heus niet zullen zeggen.

‘Ik zou het niet weten,’ antwoord ik.

We staan op en lopen langs de Prinsessengracht. Ach, daar is de Nieuwe Uitleg. Daar zijn nogal eens telefoons van me binnengekomen uit de tijd dat ik met onderwijs bezig was. Nee, dan nu: op naar het instituut waar men oud jong maakt. Het is middagpauze op het ministerie. Een man van zeker eind vijftig, rechte rug, stevig postuur holt met waardige passen, een ambtenaar eigen, om op de Maliebaan tram 9 te halen.

Een ruime receptiehal. Het personeel achter de balie groet vriendelijk. Mijn vriendin meldt zich en zegt dat ze een oriënterend gesprek heeft afgesproken. Een jonge, vriendelijke assistente begeleidt ons naar de wachtruimte van de kliniek, geheel bekleed met metersgrote blokken van paars velours in een omlijsting van witte sierpleister. In plaats van goedkope schilderijen twee platte tv-schermen met beeld en stem van een Italiaanse zanger. Geen stoelen, maar royale fauteuils met zwart-witte wollen bekleding. Ook de twee grote lage poefen als salontafels zijn met hetzelfde paars bekleed. Er liggen tijdschriften op. Een andere assistente vraagt ons of we koffie, thee of iets anders wensen. Ik zou Conny zelf wel willen zien. Op de poef voor ons ligt een brochure met een fraaie foto van haar erop. Over de brochurerand gluur ik naar de andere aanwezigen. Twee vrouwen, jong, maar voor hun leeftijd erg gerimpeld als geribbeld strand. Niemand praat met elkaar, ieder zit diep gedoken in een tijdschrift met al die mooie foto’s erin. Mijn vriendin fluistert over de brede leuning van de fauteuil heen dat ze hartkloppingen heeft. Bij de dokter heeft ze die nooit, zegt ze. Ze is zenuwachtig. Binnenkomende vrouwen beoordeel ik op rimpels en kijk waar die zitten: rond ogen en mond vooral. Maar lezen ze onder aan de pagina van het tijdschrift dan verschijnen er ook rimpels in de hals.

De begeleidende assistente wenkt mijn vriendin mee te komen. Ik loop achter haar aan de trap op. Een riante villa, marmeren trappenhuis, palmen in stenen overpotten. De dokter is een jonge man. We nemen op de antieke stoelen voor zijn bureau plaats. Het is even stil. Om misverstand te voorkomen tip ik de dokter met een hoofdknik dat ik met háár ben meegekomen. Hij bestudeert vanachter het bureau het gelaat van mijn vriendin.

‘Je hebt een vriendelijk gezicht,’ zegt hij. O, als dat maar geen inleiding is op andere bevindingen. Hij adviseert de oogleden te laten liften en zegt gelukkig niet dat ze daar wel van zou opknappen. Dan komt hij achter haar staan en met zachte hand trekt hij de huid heel licht ter hoogte van de oren omhoog.

‘Deze verzakking zou u kunnen laten wegnemen, langs neus en naast de mond. Maar na het liften van de ogen is dat misschien niet eens nodig.’ Hij geeft haar het adres van een cosmetisch chirurg. Na afloop gaan we de stad in.

De mensen in de tram naar het museum lijken nu ineens allemaal hangwangen en kraaienpoten te hebben. Zelfs het water in de vijver voor de museumingang is verre van rimpelloos. Het grasgazon daarentegen is als de huid van een jonge vrouw. In het museum word ik voornamelijk door vrouwenportretten geboeid: godinnen, adellijken en vrouwen na een leven van hard werken. Rimpels of geen rimpels, de schilderhand treft de ziel. Daar kan geen cosmetisch chirurg tegenop.