Home / Voordrachten / Een oarig misverstand

Een oarig misverstand

Met dank aan mevrouw Feller voor het insturen van de tekst

Het is ’n half jaor nog pas
Det het brulloft van Geurt Harmsen was.
En nou al het ie roazend spiet,
Want um wa reeèn weet ie niet.
Zen vrouw werd kwoaier alle doagen
En duut ‘m niks as sarren ploagen.
En of ie gek zich prakkiziert,
En wat ie ouk met hoar probiert,
En of ie hè zaet of wablief,
Ze is een kruuts da lillik wief.
Kum dacht ie ik zal het toch maar woagen
En goa pastoer zien road es vroagen.
Mins zei die doa hedde het nou,
Ik zei oe neem er niet tot vrouw.
Ze deugt niet beste vriend,
Ge sloeg mijn road toen in de wiend.
Kiek wilde oe lot niet meer bekloagen,
Dan moet u oe kruuts geduldig draogen.
Is het anders nie zei de boer
Ik zal het droagen
Ik verwed mie kop,
Hie guf pastoer zien hand er op,
Geet weg en repetierd in vloagen,
Ik mot mien kruuts geduldig droagen.
En krek dat ie zen hoes in kwam,
Doa spuugde ze weer vuur en vlam.
Hier riep ie en pakte zijn wijf,
Met stevige armen um het lijf.
Hij nam zen kruuts op um het te droagen,
Gelukkig dat gen minsen ’t zoagen.
Lang droog ie heur de deel in het rond,
Zie roasde dat ’t schoem stung op heur mond.
Pas toen heur boosheid waas gedoan,
Mocht ze op heur eigen been. weer stoan.
Wat keek ze onthutseld en versloagen,
Geduldig zei ie mot ik oe droagen.
Nog ens moar is ze kwoad gewest,
Maar dat was ouk veur het allerlest.
Want net precies as de ierste kier,
Nam ie zén kruuts en droeg het weer.
Sinds wier zie beater alle doagen,
Hie had gen kruutske mier te droagen.

We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie

Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.

Sluiten